Përshëndetje Bashkimi i Shqipërisë!
Lexoj e pëlqej faqen Tuaj.
Faleminderit për botimin e Poezisë “Konispoli”
Me kënaqësi po Ju dërgoj një tufë tjetër me poezi.
Faleminderit për mirëkuptimin.
Hamit Taka, Sarandë
BETIMI
Me dorën mbi Librin e Shenjtë
Përherë jam betuar: Pasha Zotin!
Pasha Diellin! Pasha kohën!
Pasha Tokën e bekuar!
Me dorën në zemër
Përherë jam betuar: Pasha flamurin!
Pasha lirinë! Pasha besën!
Pasha Shqipërinë e bashkuar!
Me shpirt e me zemër
Përherë jam betuar: Pasha familjen!
Pasha bukën!
Pasha nderin!
Pasha dashurinë e amëshuar!
Me qafë nën zgjedhë
Prapë jam betuar: Pasha idealin!
Pasah Udhëheqësin!
Pasha kinezët!
Pasha të drejtën e mohuar!
Me dy gishtat në qiell
Duke brohoritur jam betuar: Pasha demokracinë!
Pasha fjalën e lirë!
Pasha Europën!
Pasha mërgimine harruar!
Gjysëmdroguar, gjysëmesëll
Më tej kam evoluar: Pasha PS-në!
Pasha PD-në!
Pasha LSI-në!
Pasha Drejtësinë e korruptuar!
AZILKERKUESI
Mbase unë sonte nuk do të vij
Ti fike dritën kur të biesh.
E di se shtrati të duket varr
Po sqetullat prapë ti mund t’i lyesh.
Mbase as nesër në portë s’do të trokas,
Ti darkën mos e ler të shtruar
Dhe djalit, kur ta vësh në gjumë,
Përralla të frikshme mos t’i thuash.
Mbase papritur kaloj kufirin
Si një skllav i arratisur nga padroni
Dhe në tokë të huaj rrëshqas
e bie Buzë një gremine
e buzë një honi.
Mbase i dehur në kabarera
Ndeshem keqas me një
zezak a bjond,
Mbase diku në një skutë të errët
Pusi më zë një vagabond;
Mbase në një sofër të pa shtruar
Përtyp kotheren e urisë
A fillikat i vetëm në një tren
Rend mesnatës drejt lirisë;
Mban ky kurmi i të varfërit
Dhe qafë e tij si qafë e djallit…
Veç kudo qofsha, në parajsë a ferr
Unë sonte flë në shtrat të mallit.
* * * * *
Nëna ime, ish zanë me huqe
Nëpër shtëpi këndonte si harabeli
Leshrat breshër përmbi supe
Kur shplekste gërshetin gjer te beli;
Nëna ime shtëpiake prore
Gatuaj e laj, plekste e shplekste
Si mbretëreshë e bletëve puntore
Në mjaltë kthehej çdo gjë që prekte;
Nëna ime, perëndeshë e heshtur
Me buzën e bukur qesh e qaj
Herë si bora në majën e çveshur
Herë si trëndafili në maj…
ME FAL
Më fal!
Udhën s’ta shtrova dot me lule.
S’u bëra dot as lider as VIP as ofiqar.
Unë di të lëroj atje ku dielli ulet
Mëngjesin të rrënjos në sytë e tu të larë.
Më fal!
S’të shëtita dot ty nëpër botë.
Bile unë s’di as ku bie Polinezia.
Lidhjen tonë të pandarë di ta mbroj fort
Dhe humbas plot besim në ëndërrat e mia.
Më fal!
Fatin Zoti na e bën dhuratë.
Horoskopin e yjeve unë s’e kam lexuar.
Kujtoj mbrëmjet kur ti ngreje kokën lartë
Trupin ma lëronin duart e tua shtrënguar.
Më fal!
S’të çova dot në Tokën e Premtuar.
Si Magelani s’i erdha rrotull botës.
Nën hijen e agimit vargjet i kam shkruar
Zbathur kam ecur në zemër të tokës.
Më fal!
Për ditët tona rutinë e pa jetë.
Për netët plot trishtim e brenga shumë.
Të lutem, mos kujto furtunat,
lotët e shkretë,
Mos i kujto më fjalët që të thoja unë.
Kujto ti ditët e pakta plot me dashuri!
Gëzimet që na mbushnin shpirtin i kujto!
Rrugën tonë ku ecëm plot guxim e gjallëri
Bekoje, e dashur, kurrë mos e harro!
Përshëndetje BASHKIMI I SHQIPERISE! Faleminderit per botimin e poezive te mia!Po Ju dërgoj dhe disa te tjera me shpresë se do t’i gjeni të përshtatshme. respekte!
DASHURI BALLKANASE
Ballkanas, komshinjtë e mi të shtrenjtë!
I njëjti diell na zgjon çdo mëngjes
E njëjta erë na zbulon pjesët e turpshme
Këmbët na lagen nga po e njëjta vesë.
Të njëjtat male, i njëjti det, dallga e njëjtë
I njëjti peshk, e njëjta bukë, e njëta kripë
Të shënjtë e kemi vdekjen dhe lindjen të shënjtë
Dhe vajzat i përcjellim me të njëjtën prikë.
Në të njëjtin krua lajmë e shplajmë teshat
Në të njejtin tel i ndejmë për t’u tharë,
Në të njëjtën kapse i mbërthejmë shpresat
Inatet, dashuritë dhe urrejtjet për të na i parë…
E njëjta zënkë dëgjohet në shtëpitë tona
Të njëjtat të bërtitura, të njëjtat të qara
Me të njëjtat fjalë i përkëdhelim fëmijët
Të njëjtën kafe i vëmë mikut përpara.
I njëjti tingull na ngre ne të kërcejmë
Me të njëjtat meze i mbushim tryezat në dasmë
Ekzaltohemi, kapardisemi dhe dehemi
Patjetër, të njëjtat gjëra vjellim dhe më pas…
Të njëjtët zogj na vijnë në pranverë
Me të njëjtin kënd vjeshtës shtegëtojnë
E njëjta fishkëllimë dëgjohet sa herë
Vashat e bukura para syve na kalojnë…
E njëta kukuvajkë na lajmëron për mort
E njëjta kukuvajkë mbi të njëjtën çati
Në të njëjtën kohë flemë…i njëjti murë na ndanë
I njëjti rënkim dëgjohet kur bëjmë dashuri.
I shajmë me mllef perënditë njëri-tjetrit…
Themelet e shtëpive… Dreqin dhe shejtanin…
Të parët i zgjasim dorën njëri-tjetrit në skamje…
I zgjasim kripën, hirin, kafen e duhanin…
EMIGRACION
Drurët në pyllë u rralluan
Djemtë tanë të bukur u rralluan,
Zogjtë ikën pa na përshëndetur
Një adresë nuk na lanë se ku shkuan;
Arat na mbetën pa lëruar,
Tufat na mbetën pa barinj,
Na mbetën fletoret pa u shkruar,
Na i këndojnë këngët korbat e zinj;
Ne mbetëm zgërbonja të vetmuara,
Zemrat mbetën fole të braktisura,
Gjejmë lodra fëmijësh të harruara
Si relike nga epoka të përmbysura;
Ne gjithë ditën presim që të ngryset,
Lusim ëndrrën që nata të zvarget,
Dhe i themi vdekjes që të niset
Të vijnë djemtë të na hapin varret.
NE DHOMEN E POETIT
Ju bren kureshtja për dhomën e poetit?
Hyni pa emocione, është e qetë dhe e thjeshtë,
Sa të hedhësh hapat në qilimat e heshtur
Do të ushtojë ajo sa qindra zgjoje me bletë;
Mjafton ta prekësh pak tavolinën e vjetër
Do të kumbojnë në çast partiturat muzikore
Simfonitë e Moxartit e Bet’hovenit të verbër
Gjatë një mbrëmjeje miqsh në paqe dimërore;
Në çdo nyje druri ka brenda më tepër
Cicërima zogjsh se gjithë zemra e një pylli
Dhe karrigia e hershme me damask e veshur
Ka pamjen flurore të një peme në mëngjes;
Një vajzë fluturake mali vjen e të shërben
Në se është kohë për kafe a për të drekuar,
Përparsja e saj sjell aromën e bukës së ngrohtë,
Të trëndafilit të freskët dhe qershisë së lulëzuar.
ME FAL
Më fal! Udhën s’ta shtrova dot me lule.
S’u bëra dot as lider as VIP as ofiqar.
Unë di vetëm të lëroj atje ku dielli ulet
Mëngjesin të rrënjos në sytë e tu të larë.
Më fal! S’të shëtita dot ty nëpër botë.
Bile unë s’di as ku bie Polinezia.
Lidhjen tonë të pandarë di ta mbroj fort
Dhe humbas plot besim në ëndrrat e mia.
Më fal! Fatin Zoti na e bën dhuratë.
Horoskopin e yjeve asnjë herë s’e kam lexuar.
Kujtoj mbrëmjet kur ti ngre kokën lartë
Trupin ma lërojnë duart e tua shtrënguar.
Më fal! S’të çova dot në Tokën e Premtuar.
Si Magelani s’i erdha rrotull botës.
Nën hijen e agimit vargjet i kam shkruar
Zbathur kam ecur në zemër të tokës.
Më fal! Për ditët tona rutinë e pa jetë.
Për netët plot trishtim e brenga shumë.
Të lutem, mos kujto furtunat, lotët e shkretë,
Mos i kujto më fjalët që të thoja unë.
Kujto ti ditët e pakta plot me dashuri!
Gëzimet që na mbushnin shpirtin i kujto!
Rrugën tonë ku ecëm plot guxim e gjallëri
Bekoje, e dashur, kurrë mos e harro!