Gjatë luftës së Kosovës Turqia nuk e ka dhënë as një kontribut që duhet të përmendet . Lufta kishte konotacione fetare ( mjerë shqiptaria fxh ) dhe sidoqoftë ishte shumë problematike për Turqinë . Në bisedimet me Serbinë ,Turqia e donte edhe pjesëmarrjen e pakicës turke. ( ku kujtohet Rambujeja dhe propozimi serb fxh ). Ky minoritet kishte marrëdhënie të tendosura ( ? fxh ) me shumicën shqiptare dhe e mbante krahun e serbëve. Turqia frikohej të shërbehej me termat “ islamik” apo “etnik “ , për ta pasqyruar qëndrimin e saj . Turqia e nxirrte një paralele ( dhe i figohej fxh ) me juglindjen e Anadollit dhe nuk donte të bëjë presion diplomatik për çështjen e Kosovës , ashtu si kishte vepruar në rastin e Bosnes.
Shkurti dhe Marsi i 1998 –tës e shpalosi të vërtetën e konfliktit në mes shqiptarëve dhe Serbëve dhe i cili ngritë në nivel armësh. Paraqitja e UÇK-ës seriozisht i brengosi autoritetet Serbe , dhe së pari i filloi spastrimet e saja në shumë fshatra , aty ku mendonte që UÇK=ja kishte mbështetje. Masakrat ndaj shqiptarëve filluan në mënyrë sporadike , e sidomos u intensifikuan në verën e 1998-tës. Më në fund komuniteti ndërkombëtar u mundua që të ndërmjetësojë në mes të këtyre dy popujve , por pa sukses. Dhe më në fund NATO-ja iu përgjigj ushtarakisht spastrimeve etnike serbe në Kosovë , duke e bombarduar Beogradin(March 1999-June 1999).
Gjatë tërë luftës, liderët e Turqisë nuk morën asnjë nisme të madhe ndërkombëtare në arenën politike . Ata bile frenoheshin e sidomos gjatë ditëve të para të luftimeve, për ti komentuar ndodhitë në Kosovë. ( They even refrained, especially during the first phase of the fighting, from commenting on the events and the whole issue did not give rise to passionate political debate (as it had for Bosnia-Herzegovina))
Gjatë tërë luftës, liderët e Turqisë nuk morën asnjë nisme të madhe ndërkombëtare në arenën politike . Ata bile frenoheshin e sidomos gjatë ditëve të para të luftimeve, për ti komentuar ndodhitë në Kosovë. ( They even refrained, especially during the first phase of the fighting, from commenting on the events and the whole issue did not give rise to passionate political debate (as it had for Bosnia-Herzegovina))
Pas vendimit të NATO-s pë intervenim , edhe këtu përsëri , ushtarakët dhe politikanët e Turqisë shiheshin të ngurruar (looked rather reluctant ) që të investojnë në këto operacione ushtarake . Ata preferuan ashtu si Greqia dhe Rusia që të mbesin anash .
( Në vitet 1992-1995 u krijua një reagim i ashpër në Turqi në përkrahje të boshnjakëve musliman të Bosnes , ( 3Between 1992 and 1995, the persecution of Muslims in Bosnia-Herzegovina aroused scandalized reactions in the public opinion in Turkey. The Turks saw – or perceived – their fellow Muslims massacred precisely because of their religion. The war in Bosnia-Herzegovina was extensively commented on in the press and in public declarations, and Turkey exerted a fairly intense diplomatic pressure on the international community by launching initiatives whenever it could in the international organizations to which it belongs (NATO, OSCE, UN, Organization of the Islamic Conference). Moreover, Turkish leaders insisted on the implementation of the decisions of the United Nations, even if this meant a military intervention1. )
Por disa vite më vonë nga Bosna, lufta në mes serbëve dhe shqiptarëve në Kosovë , nuk e ngriti as një tension , asnjë reagim tensionues në Turqi – edhe pse shqiptarët, shumica e tyre ishin musliman. Zyrtarët turq ishin skajshmërisht të kujdes shem në deklarimet e tyre publike sa i përket luftës. Si duket , dukej se zyrtarët turq kishin ndonjë brengë në kokë dhe kështu konflikti në vetvete iu epte telashe të natyrës juridike. (Turkish officials were extremely cautious in their public declarations on the responsibilities in this conflict and on the suggested diplomatic or military (re)-actions. Indeed, it seems that Turkish officials had some other concerns in mind and that the political and juridical nature of the conflict itself was embarrassing for them)
Edhe kjo është me rënësi të ceket shkruan autorja që edhe shqiptarët e shumë numërt në Turqi nuk kanë luajtur ndonjë rol të dukshëm në sensibilizimin e situatës. Edhe dilema tjetër turke; aktiviteti turk në Kosovë ishte larg shumë madhësisë së interesimit turk për Bosnen.
Pjesa e publikuar më poshtë në anglisht , është për super të interesuarit e”ndihmës dhe përkrahjes” së luftes nga ana e Turqisë (As usual, national interest clearly prevailed over any kind of religious, cultural or historical solidarity. Here again, Turkey could not take any unilateral steps in this conflict and had to act cautiously if it wanted to avoid antagonizing Balkan populations. But another dilemma was added. In the case of Bosnia, the independence of the country was accepted – if not recognized – on the international scene, but in the Kosovo case the entire international community – at least officially and at first – insisted on the territorial integrity of the FRY. In this context, it was / is indeed hard to imagine Turkey supporting a movement of separatism (or one so perceived by the international community) when it was / is fighting a similar movement on its own territory.Actually, numerous scholars or politicians made this analogy between Kosovo and Kurdistan (an ethnic minority, in majority in its own area, demanding rights or claiming independence). The Yugoslav ambassador in Ankara, for example, did not miss an opportunity to refer to the fight against the PKK in Turkey (“ Turkey should understand Belgrade better than any other country since it is involved in similar situation ”)
Pra , kjo ishte vetëm një pjesë e realitetit turk për luftën e Kosovës .
Gjakovë
