Shkruan : Brilant Gashi
Tërë jetën mbetëm udhëve të ndarë me shpresën , që një ditë do të bëhemi bashkë si në kohërat e dikurshme të Shqipërisë së Bashkuar . Ku na mbeti ai bashkim , që duhet të bëhet patjetër ? Në vaj të madh kombi për humbjen e trojeve tona , që na mori serbi e greku . Në një vaj shumë të madh , e gjithë toka shqiptare .
Në vaj të madh edhe Çamëria jonë , Shqipëria jonë e dikurshme që përfshinte gjithë Shqipërinë Jugore , por që që në ditët e sotme shtrihet në Greqinë veri-perëndimore , shtrihet diku larg nga Greqia . Shqiptari frikësohet atje , sepse e dijnë historinë , e dijnë të vërtetën e hidhur të tyre që , i ka ndodhur 103 vite më parë në Londër . Prandaj edhe frikësohen shumë të tregojnë të vërtetën .
Një dhimbje e madhe për këtë Shqipëri të copëtuar , është edhe kjo tokë e lënë në harresë të madhe dhe shumica e popullit shqiptar , nuk e di shumë saktë këtë histori të dhimbshme të tyre , nuk e njeh edhe aq mirë .
Nuk e njeh sepse vetë masakruesit , kanë ditur se si t’i fshehin gjurmët e masakrave e dhunimeve , që kanë kryer me popullsinë shqiptare . Kjo nuk duhet të ndodhë . Ky popull , duhet t’a mësojë historinë e tyre , që po ndryshohet në kohërat ë caktuara .
Moj Çamëri , dua të di me të vërtet , nëse je shqiptare ende ose jo . Dua të vij dhe të të shoh një ditë , dua t’a shoh të gjithë Çamërinë , dua t’i shoh ato shtëpi të rrënuara dhe të shkatërruara . Dua të shoh një popullsi “greke” në të njëjtën kohë edhe shqiptare . Çamëri , a je ende shqiptare apo edhe ti e ke harruar historinë tënde .
Nëse ti e ke harruar , atëherë mos u shqetëso sepse djemtë etu , nuk e kanë harruar atë histori të mbushur me gjakë trimash shqiptar . Nëse ti e ke harruar , atëherë ne djemtë e tu , do të t’a kthejnë kujtesën ty dhe do të kujtosh përsëri , atë se çfarë ti ke përjetuar .
Dita e 27 qershorit të vitit 1944 , ishte një ditë shumë e zezë për ty dhe shqiptarët aty . Në datën e 27 qershorit 1944 , binte shi i kuq , nga gjithë ai gjakë i derdhur i shqiptarëve , që po derdhej deri tek themelet e shtëpive , që ishin aty . Dhunime e masakër , kanë përjetuar gjithë shqiptarët që ishin aty . Dimri i acartë e bënte edhe më të vështirë gjendjen e shqiptarëve në Greqinë e sotme Veri-perëndimore .
Drita jonë e shpresës , ishte fikur për ne , sepse këta shqiptar nuk kishin më shpëtim për veten e tyre . Nuk kishim më shpëtim nga askush . Të gjitha fshatrat dhe qytetet çame si Preveza , Filati , Margëlliçi , Paramithia , Igumenica , Janina etj ., u mbushën me gjakë shqipesh . Çamët trima kishin kapur armët e tyre nën fustanellat epiriote për të luftuar deri në fund me armikun e tyre , por nuk ia dolën dot për të ndaluar këtë spastrim etnik gjenocidal .
Konvertimi i çamëve nga myslimanë në ortodoksë me dhunë , i shtyu këta të fundit , që të masakrojnë vëllezërit e tyre të gjakut . Në këtë mënyrë , Shqipëria e atij shekulli , e harroj më Çamërinë tonë . Shqipëria jonë , duhet të mendojë edhe për tokat e këndej kufirit .
Gjithë jetën pa të parë , mbetëm udhëve të ndarë , Çamëri moj e ëmbla Çamëri , a do të vijë ajo dita , që ne përsëri të bëhemi bashkë ?
Shqiptarët tanë duhet të punojnë sespe do të vijë edhe ajo dita , kur ne do të bëhemi bashkë , në një flamur . Greqia artificiale duhet të paguaj për atë gjakë të derdhur të shqiptarëve nga ushtarëve dhe andartëve grekë .
