(Adem Jashari, komandat legjendar)
Më 28 Nëntor, Ditën e Pavarësisë
në shtetin më të ri në botë,
mu në zemër të Drenicës,
lindi një nip i Azem Galicës.
Si të dilte nga thellësi e tokës,
nëna i dha emrin e lashtë Adem
e të lidhej tok me dheun
miti tjetër si Anteu.
Kur e mori nëna në duar.
e mbuloi me Flamur,
dhe e bekoi me dashuri:
Luftofsh, bir për shqiptari!
Djali u rrit e u bë burrë,
u betua në Flamur,
se i gjallë nën shka s’jetoj,
dhëmbë për dhëmbë me të luftoj.
Pushka e tij e dha kushtrimin:
nën shka s’e duroj roberinë.
U trimërua edhe fëmija,
nuk kish frikë nga Serbia!
Si rrufeja kur i bie një lisi,
me Serbinë luftën e nisi,
u shkund fort e tërë Evropa,
si të kishte tërmet gjithë toka.
Këndon pushka në kullë prej gurit,
predha, gjyle pret Ademi.
Edhe fëmija në dritare,
i hedhin armikut fishekzjarre.
U vra trimi duke kënduar,
e në Zot duke u betuar,
nuk e lëshoj kullën e babës plak,
pa u mbuluar të gjithë me gjak.
Brez pas brezi do të nderohet,
e do ta kujtojë historia,
se me Adem Jasharin,
bën luftë edhe fëmija.
Pushka e tij dha kushtrimin,
që Serbisë t’ia qesim tymin,
e të marrë vesh për jetë e mot,
se kjo tokë shqiptarin ka zot.
Mos e mësyj më, shka, Kosovën!
Kij kujdes, more karpat!
Adem Jashari nuk vdes kurrë,
edhe në varr të lan me gjak.
Pjesë nga libri im
Gjurmë nëpër flakë