Lutet shpirti i fukarasë
lutet me shumë dëshpërim,
Zot i madh, ty të lutem:
Më jep dhe mua ushqim!
Të kesh, o Zot mëshirë!
Të kem ditë më të mira!
Të kemi ushqime edhe mbathje!
Si e gjithë njerëzia.
Pse të tjerët, o Zot!
Kanë gjëra shumë,
ndërsa unë nga uria
s’mund të bëj as gjumë.
Zbute shpirtin e njerëzimit
t’i japë jetë fukarasë,
kush gëzon zemrën e tij,
t’i bësh vend në parajsë!
Vjen dhe dimri, Zoti i madh!
Me borë, acar e fërfëllizë,
mua lutja më ngrin në gojë,
pse s’kam të drejtë që të rrojë?