Shkruan : Brilant Gashi
Nëna dhe fëmijët e humbur (shkrimi #9)
Ishim rrugës drejt shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë dhe pa pritur në mes të gjithë asaj rruge të tmerrshme , ndeshëm në shumë sfida të rrezikshme , të rrezikshme në mënyrë gjithë-kombëtare dhe që do të merrte në botën e amshimit shumë shqiptar , që po luftonin për lirinë e mëmëdheut .
Më datën 28 nëndor të motit 1912 , plaku mjekër-bardhë Ismail Qemali , mbërriti në Vlorë me bashkëpunëtorët e tjerë të tij , të cilët ishin për shpalljen e Pavarësisë së atdheut të tyre . Rruga deri në vlorë ishte shumë e mundimshme por mbi të gjitha edhe zoti i ruajti shqiptarët .
Energjia e shqiptarëve për mbrojtjen e mëmëdheut ishte e pashueshme dhe që të gjithë të huajt , i shikonin shqiptarët si mbrojtës të tokave të tyre stërgjyshore .
Sigurisht që rruga e mundimshme dhe me shi , nuk i mposhte shqiptarët për të tërheuqr armikun e tyre nga trojet shqiptare . Armiqët ndëshkues me plot gojë !
Isha i dehur nga dashuria për atdheun dhe në atë moment e mallkoja veten se përse ishim dhe jemi të ndarë ? Të ndara nga botërat tona të mëdha shqiptare . Përse ishte kjo ndarje zgjedhja më e mirë për botën ? Kjo ishte një pyetje që shpesh-herë i bëja vetes .
Mbrojtja e tokave tona duke luftuar me armikun nuk i jepte frytet e veta dhe kështu mesaduket ne po luftonim kot . Ne kishim dalë për të luftuar vetëm t’i bashkojmë botërat shqiptare dhe jo t’a bëjmë luftën kot së koti ! Qëllimi ynë ishte një dhe i patjetërsueshëm .
Gënjeshtra e drogoi në mënyrë të tmerrshme të vërtetën shqiptare dhe kështu ne u identifikuam edhe si një popull pa komb . Kjo ishte me të vërtet një gjë shumë tmerruese për ne . Si duket në atë moment edhe zoti na kishte harruar dhe në fund ai na la neve në mëshirën e fatit . Fatit të mirë ama ! Nuk e kishim pranuar të vërtetën tonë deri vonë dhe për këtë jemi shumë të penduar , por pendesa jonë nuk do të rezultojë në asgjë të mirë .
Teksa shqiptarët po masakroheshin e torturoheshin në zona të ndryshme të trojeve tona , në anën tjetër filloi edhe një kod shumë primitiv me emrin : Vëlla-vrasja .
Ne luteshim që zoti t’i mbroj shqiptarët , ai i nxiste shqiptarët që të vraheshin mes vete si shtazë të egra . Kjo ishte një gjest shumë pikëllues për kombin tonë .
Ai që po jepte jetën e tij për atdheun , nuk po nderohej nga askush dhe në të kundërtën populli ngreh në këmbë “heronjët” e tyre të njohur si kriminelë ordiner , të cilët gjatë gjithë ciklit të tyre jetësor vetëm kanë bërë pazarllëqe me trojet shqiptare .
Injoranca dominon tek ky popull dhe kjo gjë më lëndon thellë në shpirt dhe më zhyt në një dhimbje akoma edhe më të madhe , më të madhe se sa e kemi që nga ndarja jonë . Errësira më kaplon mua dhe tërë shqiptarinë sepse jemi të strukur në kureshtje dhe jemi të zhytur në mjerim ekstrem . Për shqiptarin kjo është trishtuese dhe po të njëjtën kohë edhe shumë pikëlluese .
Edhe unë vajta në dhomën e të vërtetave historike vetëm për një gjë të sigurohem : Se a është populli im i sigurt nga armiqët e jashtëm dhe të brendshëm .
Por përgjigja që mora nuk më pëlqej fare sepse ishte e vërtet e hidhur shqiptare .
I lutesha Gjergjit , Adem Jasharit dhe të gjithë trimave të tjerë që të bënin diçka për Shqipërinë tonë por për sa kohë që ne jemi të ndarë , nuk do të vijnë për ne ditë të bardha . Populli im duhet t’a dijë këtë !
