Dhe Isa Boletini prapë ishte vonuar atë ditë
Në gjysmën e ditëlindjes sime,
Në Nëntorin e tretë në shkurtit 2008,
Me gjysmën e shpirtit të qeshur,
Në vendlindjen time.
Me njërin skaj të buzëve
Puthte Flamurin e kombit,
Me tjetrin skaj,
Flamurin e shtetit më të ri në botë,
Të gjysmës tjetër të Shqipërisë,
Që ka emrin Kosovë.
Dy ngjyrat e Flamurit shpirti i tij kishte.
Njëra Isa ishte,
Tjetra Boletin dëshirë të quhej kishte.
Urime, Kosovë!
Mëvetësinë e gjakut tënd gëzoje!
E kuqja uronte me valët e flamurëve të botës.
Nën hijen e luleve,
Përkundur nga tanku i paqes aty.
U ndal pak e frymë thellë Isa mori,
Si t’i çahej atë ditë po i bëhej krahërori,
Kur nëpër gajtana të tirqve
Ngjyra e zezë po nxinte,
Si vetëtima që zbret në tokë prej mali,
Përçuar nëpër një shufër metali.
Ashtu si përçuan vargjet e mia,
Gjysmën me Isa, gjysmën me Boletin,
Kur mbi dy gjysmat
Shqiponja me flatra rri përpjetë,
Shkruan me pendë në qiell
Datën e Nëntorit të vërtetë.