Është një fatkeqësi e madhe ,kur sot e kemi botë në “ grusht “ falë komunikimit elektronik , kur të gjitha bibliotekat e botës e kanë humbur paprekshmërinë e tyre dhe mund të lexojmë edhe detajet më vogla të librave “ të fshehur për ne ; neve na dalin në skenën mediatike spekulantet ordiner të cilët edhe nga mosdija (plus nga “ urdhëri “ ) edhe nga shpirti i lënduar i tyre na e ç`orientojnë mendimin kombëtar.
Pasojat janë të rënda nga metodat e ndryshme të përdorura për humbjen e interesimit gjithëkombëtar për atë se kush ishim , dhe nga dëshira e “ dhënies “ së certifikatave të lindjes të atyre që kanë lindur diku larg e larg nesh .
Por , në unin tonë duhet të rrjedhë vëra me mjaltë shqiptare ,që ta pasqyrojmë të vërtetën tonë me aq sa mundemi . Dhe, do ia arrijmë ! Ne duhet të jemi koha e të vërtetës.
Pse kjo luftë pikërisht kundër kombit shqiptar, që nuk është e re, por ka bisht të gjatë historik pas vete? Pse një kombi i përzihen në identitet ato shtete me marionetat shqiptare? E pastaj, si është e mundur që ato shtete aq lehtë gjejnë mbështetës të flakët për ta vazhduar luftën e ashpër shqip kundër kombit shqiptar dhe në mediat shqiptare? ( shkruan Naser Aliu )
Të dalim në rrënjët tona , ashtu të fshehura thellë në tokë e nën ujë, të fshehura aty ku edhe shkatërruesi nuk e di që një ditë do të gjenden.
… “ Herkuli duke qenë ixnac ( idhnak ) nuk ishte aq i lehtë që luhej me te.” – Në kapitull mbi Herkulin , Zaharie Mayani në librin e tij : “Les Etrusques commence a perler “ ( faqe 197 ) shkruan: Ju fola për
“ s l i a “ -n që vazhdimisht gjendej në kuzhinën etrusko-ilire . Por edhe nëse kërkoni nga një shqiptar pak “shlli “ do të ju kuptojse kërkoni kryp. Edhe pse ka mendime të ndryshme që “ shllia “ ishte së pari latinisht Mayani është shumë këmbëngulës kur thotë : “ Sa e lezetshme është fjala greke
“ Thallassa” që kuptohe Deti.
Kjo fjalë nuk ishte me origjinë greke.. Ajo vjen nga fjala e gjuhës vendore ( indigjene) nga e cila kur dikur erdhën grekët së pari në bregun detit i pyesin vendoret: “ Çka është kjo ? . Në gjuhën indigjene ( vendore ) “ thallassa” i thuhej “ ujit me kryp “..
Pra te spjegojmë :
SHËLLIRË f. 3. Ujë deti i ngopur me kripë, nga i cili nxirret kripa në kripore; ujë me sasi të ndryshme kripe, që përdoret në industri. Reparti i shëllirës. (fjalori i gjuhës së sotme shqipe )
Kor ka edhe më shumë : SHËLLIRË f.
- Ujë me shumë kripë, në të cilin mbahen djathi, ullinjtë, turshitë etj. për t’i regjur e për t’i ruajtur; ujë me shumë kripë ku janë mbajtur për një farë kohe djathë, ullinj, turshi etj. dhe që ka marrë shijen e erën e tyre. Shëllirë e fortë (e butë). Shëllira e djathit (e ullinjve, e turshive, e lakrave). Bëj shëllirë. Vë (fut) në shëllirë.
- Bulmet i lëngshëm shumë i kripur (gjizë e shtuar me ujë, kos i holluar, dhallë etj.). Hanin bukë e shëllirë. Ngjeu kafshatën në shëllirë.
- Ujë deti i ngopur me kripë, nga i cili nxirret kripa në kripore; ujë me sasi të ndryshme kripe, që përdoret në industri. Reparti i shëllirës.
- Tokë shumë e kripur, zakonisht gjatë bregut të detit, që zë përsipër një cipë të hollë kripe dhe nuk ka bimësi. I shkripëzuam edhe shëllirat.
- përd. mb. Shumë i kripur. Ishte shëllirë gjella.
* Dhia e shëllirës dhia e vetme e të varfrit, nga e cila merrte pak qumësht. E luan gishtin e shëllirës (e lëngut) dikush shih te LUAJ. ‘
“Këta vendorët ( indigjenët ) ishin me rrënjë pellazge-ilire – shkruan Mayani , dhe se nuk kishin nevojë t`i prisnin shekujt që ti sjellin latinet e që nga ata të huazojnë “salire”.
Ata ( Pellazgët ) e kishin shijuar “ujin e krypur” shekuj e shekuj më herët që nga Mesdheu në Kretë, në Egjypt e Palestinë disa ( shumë ) shekuj pra lindjes së Romës.
Ka kaluar koha kur thoshim “ ishte greke ose romake “ sepse siç e thotë Elena Kocaçi ,ne ishim para tyre këndej pari
Pra . nga gjuha e të parëve e mësuat që “ idhnak “ dhe “Thallassa” (shëllira) është trashëgimi etruske -lydiase -hitite .
Fahri Xharra, 21.08 2017
Gjakovë