Shkruan : Brilant Gashi
Si do të ndihej kombi im , nëse do t’a merrte vesh që ti ke vdekur ? Do të kaplohej nga një dhimbje e madhe , sigurisht që kjo dhimbje do të zgjaste përgjithmonë . Vizioni ynë ishte shumë i gabuar . Sepse ti nuk do të shihje se si Kosova do të çlirohej nga armiku o Baci Adem .
Unë thjesht po shkruaj për ty , dhe dua që kjo letër të lexohet nga të gjithë ata , të cilët e duan kombin shqiptar deri në pafundësi .
Ti ishe ai shqiptar , që nuk je frikësuar kurrë nga armiku dhe nuk do të frikësoheshe , edhe pse ata do të vinin dhe t’a shkatërronin kullën tënde në Prekaz . Edhe heronjët e tjerë , do të ndiheshin kështu sikur ti .
Breshërit e plumbave të armikut nuk do të ndalonin , deri në ditën kur ti do të vdisje . Ata ishin të ushqyer me urrejtje ndaj teje dhe urrejtja e tyre nëpërmjet plumbave , të vranë edhe familjen . Si do të ndiheshe ti kur do t’a shihje , që anëtarët e familjes tënde po vdisnin një nga një .
Me vdekjen tënde , do të hapej edhe një plagë e madhe kombëtare dhe në atë moment edhe kombi shqiptar do të ishte në zi për djalin e saj , i cili dha jetën për t’a mbrojtur atë . Në shtëpinë tënde , mund t’a ndjeja shumë mirë dashurinë e atdheut tënd për liri dhe bashkim kombëtar .
Pas vdekjes tënde , ky popull i mjerë , nuk ka mundur që të mbijetojë nëpër acare dhe furtuna të mëdha për t’u larguar nga shovinizmi dhe dhuna e madhe e qenëve të Sllobodan Millosheviqit . Ata njerëz të pafajshëm nuk meritonin që të vdisnin ! Disa edhe vetëvriteshin për të mos rënë në dorën e tyre .
Vdekja ishte më e ëmbël se sa të jetosh në robëri dhe në pushtim për një shekull të tërë nga një popull , i cili deri tani vetëm ka sjellur dhimbje dhe telashe tek ne . Më thuaj Baci Adem ? Më mirë të jetosh apo të vdesësh në robëri ? Cilën do t’a zgjidhje ti ?
Ti do të ishe komandanti më i mirë për të komanduar Ushtrinë e Shqipërisë së Bashkuar . Do të ishe një dhe i papërsëritshëm ! Ndoshta me ty , edhe Shqipëria e Bashkuar do të ngjallej përsëri .
Zgjohu o dëshmor i Prekazit , se me ka marrë malli të të shoh me pushkë në dorë . Nëna të lindi ty në ditën e lavdishme të flamurit të bukur me shqiponjën dy-krenore , më 28 Nëntor 1955 dhe vdiqe më 7 Mars 1998 . I mbylle sytë njëherë e përgjithmonë dhe e shkele premtimin , që ke bërë : T’a shihje Kosovën duke u pavarësuar , por pse jo edhe duke u bashkuar me Shqypninë .
Fjalët e tua do të jenë të graviruara në zemrën time . “Nuk do të dorëzohemi për së gjalli . Armiqët nuk do të kalojnë , përpos në trupin tim të vdekur .” – këto ishin fjalët , të cilat zemra ime i pranoi menjëherë sepse fuqia e fjalës vret më shumë se plumbi i armikut . Por këto fjalë nuk më kanë vrarë , por vetëm e kanë ngritur edhe më shumë krenarinë time si shqiptar .
Vdekja e Bacit Adem … Kjo ishte dhimbja e dytë e Kosovës sime . Vetëm duke e përkujtuar atë ditë (të vdekjes së tij) , populli ynë ndihet shumë i lënduar . Kurse injorantët nuk e pranojnë se ai është heroi ynë , që i fali Kosovës jetën , por në të njëjtën kohë , i fali jetën edhe të gjithë anëtarëve të familjes së tij .
Adem Jashari është shembulli kryesor i atdhetarizmit të madh . Kosova nuk do të ishte e tillë pa të . Ademi është vet shpirti dhe jeta e këtij kombi të lodhur nga vuajtja dhe dhimbja .
Ademi është vet Kosova jonë dhe ai do të dëshironte bashkimin fizik mes Kosovës dhe Shqipërisë . Zoti na e fali këtë hero për të kuptuar se ne duhet t’ia kushtojmë tërë jetën , atdheut tonë ! Pas vdekjes sonë , jeta , të cilën e kemi jetuar për nënën Shqipëri , të jetë trashëgimi për nipërit dhe mbesat tona .
Baladë për Adem Jasharin
Më vjen turp
Që nuk isha pranë teje
Në kohën e duhur
Vendosa të vij
E të çmallem
Së paku te varri
E ta kujtoj Ademin
Luftëtarin trim
Dhe besnik
Që dha gjak
E gjithë çka kishte
Për ne të gjallët.
E ne sot
Harruam shpejt
Rezilë u bëmë
E besën fare
S’e mbajtëm
Lakmia na verboi
E fare nga turpi
Nuk skuqemi.
Erdha sot
Në seli të shenjtë
Në Prekazin legjendar
Të nderoj
Të frymëzohem
Ta kujtoj luftën
Dhe sakrificën tënde
E ta shoh në sy
Epopenë dhe betejën
Kur filloi dhe u ndez
Flakadani.
Ku mori përmasa
Epokale
Të lavdishme
Dhe krenare.
Ndal, ju lutem pak
Një zë po e dëgjoj
‘’Eu, eu, eu’’
A e dëgjuat edhe ju?!
Zëri i Bacë Ademit qenka
Po thërret –po!
Jo s’paska vdekur
Ai është gjallë
Me zë të lartë
Po thërret.
Me mençuri
Guxim e drejtësi
Atdheu bëhet.
Atdheu i të gjithëve
E jo kështu o të marrë
Dukagjin, Llap e Drenicë
Për karrige
Horë u bëtë.
Halil Preniqi