Shkruan : Brilant Gashi
Nuk humbasin rrënjët tona (shkrimi #3)
Ishim të vdekur që prej gushtit të vitit 1913 kur na ndanë dhe me një fjalë , nuk kishim aspak forcë , që të përballonim sulmet dhe masakrat makabre të andartëve grek . Mëshira e fatit me kalimin e kohës po na linte dhe kështu shqiptarët tanë po bëheshin gati të vriteshin nga grekët .
“Nuk dua që të vdes” – i thosha vetes gjatë gjithë rrugës time në Çamëri dhe kështu vendosa , që të kapja pushkën dhe të luftoja . E dija se kjo do të më kushtonte edhe jetën time , por kur bëhet fjalë çlirimi i tokave të tua , asnjëri nuk duhet të ketë frikë , që të vdes ndryshe do të na merrte lumi dhe tokat tona do të ishin të gjitha të pushtuara që nga Nishi e deri në Prevezë .
Fati nuk ka qenë kurrë me ne dhe të gjithë shqiptarët e dijnë këtë . Problemi më i madh , që mund të egzistoj për ne , është edhe çështja shqiptare e Çamërisë . Shqiptarët në Çamëri vdisnin dhe korbi me gëzim vetëm mbeti duke kënduar . Ai popull vetëm rrënkonte … vetëm rrënkonte …vetëm rrënkonte . Ai popull vetëm rrënkonte dhe nuk mund të ndalonte së rrënkuari .
Të mallkoftë zoti o grek , por edhe ty të mallkoftë zoti o shqiptar . Përse je duke i’a bërë këtë gjë vetes tënde . Ti mundesh të bësh më shumë për këtë tokë , por pse nuk mundesh edhe për këtë tokë të harruar ? Më duket se dashuria ime për ty nuk ka asnjë vlerë .
Këtu e kam fjalën edhe për çamët . Të mallkoftë zoti e historia , nëse nuk e di të kaluarën tënde të hidhur . Një popull që nuk e di historinë e tij nuk është i shkatërruar , por është i destinuar të jetoj në mjerim dhe të mos zhvillohet kurrë . Prandaj o çamët e mi , mos i harroni ditët e errëta të 27 qershorit 1944 ose ndryshe mallkimi i zotit do të bie mbi kokat tona .
Meqë e përmendëm këtë datë , dua të shprehem në emër të të gjithë çamëve dhe me dhimbje dua t’i shprehem shqiptarisë sime . Nuk duhet të qani , por vetëm dëgjoni fjalët e mia .
Sikur ju , edhe unë jam duke vdekur nëpër rrugët e kësaj krahine . Askush nuk vjen të shoh plagët e mia , të gjithë vetëm largohen , ngaqë këto plagë janë të tmerrshme edhe po aq të thella .
Gjithmonë janë larguar nga unë dhe askush nuk donte të na ndihmonte kinse ne kemi qenë bashkëpunëtor të nazistëve gjermanë dhe fashistëve . Të gjithë u larguan nga ne për të njëjtat arsye . Të jemi të drejtë sepse ata të botës së mallkuar dhe djajtë e Ballkanit , nuk na e kanë dashur kurrë të mirën .
Vitet kaluan dhe dhimbja për këtë tokë mbeti si gjithmonë e njëjtë ! Çamëria mbeti një plagë e madhe e luftës së gjatë shekullore të shqiptarëve gjatë gjithë ciklit jetësor të shqiptarëve .
Kjo plagë e luftës nuk do të shërohet kurrë derisa Çamëria jonë të bashkohet me nënën Shqipëri , derisa çamët të kthehen në tokat e tyre në Igumenicë , Janinë , Filat dhe kështu me radhë , derisa ne të vetëdijesohemi se drejtësia duhet të jetë e njëjtë për të gjithë ne , dhe derisa shteti grek të paguaj dëmshpërblimin e masakrave të tyre ndaj nesh .
Nënë Shqipëri , të lutem zgjohu dhe kërko drejtësi për bijën tënde , e cila po vuan pa masë dhe ajo dëshiron t’a ndaloj këtë vuajtje dhe pikëllim të thellë . Unë do të jem çdo herë gati për Çamërinë time .
Patriotët tanë të rrjeteve sociale e kanë mbyllur gojën e tyre , kur bëhet fjalë për Çamërinë tonë . Këta patriotë nuk kanë byth , që të kërkojnë drejtësinë , që kjo tokë e meriton dhe e hedhin këtë tokë në harresë .
U prefshin në paqe të gjithë ata shqiptar , të cilët ranë për lirinë e Çamërisë sonë . I lutem zotit , që mos të bëhet gjaku i tyre ujë , siç i’u ka bërë shumë dëshmorëve . Por jo … Gjaku kurrë nuk bëhet ujë ! Rroftë Çamëria .
BALADë PëR CAMëRINë
Nga vatrat autoktone
Të dëbuan Camëri
Ah Camëri Camëri
Shikoj hartën
Gadishullin Ilirik
Gjeografinë Shqiptare
Atdheun e coptuar
Nga Piromanët
Kuajt e drunjët Grekët
Trojën e tradhtuan
Gjenezën tonë Pellazge
Camërinë e dogjën
Shpresoj – një gjak
Një gjuhë e një kulturë
Na bashkon
Eshtë ngulitur
Dashuria në ty
Do të vimë
Ta e thithim atmosferën
CAME – CAMëRI
Na bijët e tu të Arbërit
S’do të heshtim
As duarkryq s’do të rrimë
Nga Halil Preniqi .