Shkruan : Brilant Gashi
Nuk humbasin rrënjët tona (shkrimi #13)
Asnjë fjalë nuk ka më shumë rëndësi dhe asnjë fjalë nuk mund të përshkruaj një dashuri që ka dikush ndaj dikujt . Ajo dashuri është e imja për ty oj tokë e bekuar e Kosovës . Nuk dua të të lë ty dhe të shkoj në atë ferr i cili quhet mërgim ose kurbet . Ndoshta vetëm atje në mërgim do t’a ndjej dashurinë time për ty .
Kam disa fjalë dhe pres një rast më të mirë për t’i thënë ato fjalë . Fjalë kushtuar Kosovës .
Çdo gjë është e bukur me ty ! Asnjë dashuri nuk është më e fuqishme se sa dashuria jote , ti je një atdhe i dytë për mua edhe pse tek ti kam ndërtuar jetën time . Gjysma e zemrës sime shqiptare është tek ti , kurse gjysma tjetër mbetet në Shqipëri .
Jemi të ndarë . Nuk e di se si të ndjehem , i mërzitur apo i lumtur . Ti jeton dhe unë e ndjej këtë . Jemi të ndarë për një shekull të tërë . Nuk e di nëse duhet të ndjehem keq apo mirë për këtë , por e di që kam një jetë , që unë dhe ti e jetojmë . Sigurisht , ti egziston në këtë botë , që prej krijimit të saj .
Por edhe shpirti im jeton për aq kohë sa ke jetuar edhe ti . Ti më ke dhënë një ndjenjë , që unë nuk e kam pasur më parë : Të ndjerit të jem krenar , që jam njëri ndër shërbëtorët e tu më besnik . Edhe pse je tkurrur tmerrësisht , e shoh përpjekjen tënde për t’a marrë atë që është e jotja dhe me vete them “Sa i fortë është vendi ku u rrita dhe mësova të eci” .
Me të parët tanë kemi përjetuar momente më të mira . E kam fjalën për kohën e dardanëve dhe Mbretërisë së tyre në Ilirinë e lashtë . Më mirë të jesh i rritur në luftëra , të varfër dhe të lumtur se sa të jesh i rritur në liri dhe gjithmonë në injorancë . Mbretëria Dardane ishte një kujtim i bukur , që më vonë do të mbetej në kujtesën historike .
Gjatë fushë-betejave tona kundër romakëve tregoheshim vetëm trima . Shokët tanë të luftës nuk i linim kurrë në fushë-betejë ! Kështu e donte edhe zakoni shqiptari . Për të tjerët ne jemi veçse një popull prapanik , ndërsa për veten jemi njëra ndër shtatë mrekullitë e botës mbarë . Për mua , ti je Kosovë , o pjesë e pandashme e Shqipërisë etnike je mrekullia e shtatë !
Arratiseshim nga jeta në jetë , ti vet je vrarë , je dhunuar , dhe ke luftuar gjithmonë që t’i bashkosh ato copëza të thyera të zemrës shqiptare . Po , ke luftuar por këto luftëra nuk nxorën në një rezultat pozitiv. Ndonjëherë trupi mbetet i vdekur , unë kam qenë ai që të solli prap në jetë . Jo vetëm unë ! Të gjithë bijtë e bijat e tua , dikush me pushkë e dikush me pendë .
Unë biri yt Kosovë , të njoh shumë mirë , gjithashtu t’i njoh edhe ëndërrat e tua të mëdha për liri dhe pavarësi . Ke imagjinatë të bujshme për realizimin e qëllimeve të tua . Imagjinatën e shndërrove në realitet . Realitetin tënd e përdor për të bashkuar pjesët e thyera të asaj zemre shqiptare .
Unë nuk do të hesht kurrë ndaj atyre , që nuk duam t’ia dijnë për luftërat tona të lavdishme . Ato luftëra do të jenë dëshmi të dashurisë sonë ndaj teje Kosovë . Nuk do t’i fal kurrë ata të cilët ushqehen me dhimbjet dhe me vuajtjet tona!
Bota e “qytetëruar” i mbyll sytë por edhe veshët ndaj gjithë këtyre masakrave të llahtarshme nga sllavët si popull kinse i “lashtë” dhe gjakpirës . Mjaft më se më mbyti kjo ndërgjegje . Pra edhe ne t’ia kthejmë shpinën kësaj bote , që kurrë nuk të la të zhvillohesh e dashur Kosovë .
Prekesh vetëm me fjalë , në fund tretsh në këtë dhimbje . Nga kjo prekje e ftohtë nga kjo botë , vijnë plumbat nga të gjitha anët si mitraloz . Kosovë , dua të shprehem më shumë por gjaku më vlon , ai është gjaku yt .
