Dëshmitë e antikitetit dardan
Shkruan: Fahri Xharra
Luis Benlou, Studiues Francez, “La Grece avant les Grecs (Greqia para Grekëve) 1877. “Shumë emra vendesh, malesh, lumenjsh e figurash legjendare, të cilat nuk mund të shpjegohen nga etimologjia e fjalëve greke mund të shpjegohen fare mirë përmes një gjuhe jogreke. Deri më sot vetëm një gjuhë është e aftë të hedhë dritë mbi këto emra ajo është gjuhë shqipe. Shqiptarët e sotëm janë pasardhës të popullsisë, e cila jetonte para ardhjes së grekëve në trevat. “Përgjatë Adriatikut deri në Halis”. (Halis quhej një lum në lindje të Azisë së Vogël). A. Vasiliev, Autor i vëllimeve të shumta për Perandorinë Bizantine, “E vërteta është se edhe sot e kësaj dite shumica e ishullit ARQIPELAG dhe gati e gjithë ATIKA deri në ATHINË janë SHQIPTARE”.
Padashtas , më vjen një pyetje: Pse ky ndryshim në mes të serbeve dhe nesh ? Deri sa ata mundohen me rrenat e tyre të certifikohen edhe në historinë e vjetër , deri sa ata nuk lënë guri pa lëvizur që të gjejnë të kaluarën e tyre (!), derisa ata nuk lënë histori pa u futur në te dhe si për përfundim e duan certifikatën e falsifikuar të lindjes shumë e shumë shekuj para se të kishin lindur ; ne shqiptarët, edhe pse më të hershmit në këto toka, me ndihmën e disa historianëve të huaj dhe me ndihmën e mohuesve tanë e kërkojmë certifikatën tonë të lindjes dhe mundohemi të bindim edhe botën se kemi lindur, jo ma herët se ardhja e osmanllive në këto anë.
A nuk është ky një tentim zhburrërimi i një të kaluare aq të pasur e të vrullshme sa edhe ta quajme veten kaotikë të historisë? Kush po na mëson dhe dirigjon, që ta bëjmë vetën më të rinj se sa ata që erdhën këndej pari e mësuan nga ato për të cilat po mësojmë ne sot nga ata. Gënjeshtrën nuk e kemi hak e as që na nevojitet, se ne i kemi faktet dhe provat të cilat e trondisin botën e sinqertë. shkrimi nuk mëton të jetë studim historik ; por vetëm një kënd tjetër i vështrimit të pafytyrësisë serbe në vjedhjen e historisë sonë.
“Asnjë popull tjetër i botës në të cilën ne jetojmë, nuk është aq i panjohur për evropianët e perëndimit për sa i përket prejardhjes, historisë dhe gjuhës, sa shqiptarët” (Johan Tunman, 1774, Leipzig). E pse ishim të panjohur; edhe pse jemi populli kryesor, i lashtë, i rëndësishëm dhe se çdo historian (jo serb, jo grek e jo turk) na njifte dhe me historinë tonë e plotësonte zbrazëtin e madhe në historinë e vjetër të Europës? Ne ishim të nënshtruar, ne ishim fatkeq ne ishim të pa fuqishëm, dhe historianët ( serbët, grekët dhe dashamirët e tyre; dashamirët e falsifikimit të qëllimshëm)) shpesh ishin aq të padrejtë, sa tërësia jonë historike u copëtua në copëza të papërfillshme.
Po sot, ku jemi sot? A i bindemi fakteve historike për ne, apo prapë i nënshtrohemi diktatit të të tjerëve për shkruarjen e historisë sonë? Një shkrim në një gazetë zvicerane (2008) paska pas shkruar se Libri i Oliver Shmitit per Skënderbeun paska pas ngjallur zemërim tek shqiptarët. Jo nuk ka ngjallur zemërim, por ka ngjallur kundërshti ndaj shkrimeve të asaj historijeje të porositur, që nuk i jep lavd asnjë shkencëtari të shkencave historike. Edhe ne shqiptarët, i kemi historianët tonë edhe ne dimë kur të “zemërohemi”.
Për përshkrimin e ndërgjegjshëm të pandërgjegjshmërisë serbe në trillimet e saja në historinë e saj i morra për analizë (zbërthim) tri libra të cilat të japin një ide të vërtetë se deri ku shkon imagjinata e tyre për gjetjen e vetvetes (sllavizmit-serbizmit) në të kaluarën historike në këto toka: “Homer’s Blind Audience, An Essay on the Geographical Prerequisites for the Site of Ilios. San Antonio: Scylax, 1984 të Roberto Salinas Price-it; “O trojansko-slovenskoj Misteriji “2003 ( Misteri trojano –sllav) të Branko Vukosiqit (Ish ambasador i Serbise në Meksikë ) dhe “„Montenegro– Cradle of Homer” (Mali i Zi, djepi i Homerit)«Troyan language is Slavic) ‘Gjuha trojane është Sllave) të Novak Andesilić -it.
Është për t`u vajtuar guximi i pafytyrë i historiogarfisë serbe në këmbëngulësinë e saj në një përvetësim të një historije të gjatë mijëra vjeqare; e vaji duhet të jetë edhe më i madh që historiografia shqiptare heshtë dhe nuk gjen mjete as materiale e as morale që me fakte e dhe dokumente t‘i kundërvihet asaj. Bota i beson vetëm librit; e ne atë nuk e kemi se jemi zhytur në thellësinë e një vetëngulfatjeje nga e cila po e kemi vështirë të dalim. “Disa autorë e cekin sa Shqiptarët ( Albanci) kane ardhur nga krahina me te njëjtin emër (Albania, pra) e Dagestanit të sotëm në shek.11-12-të ps.k. si mercenarë të pushtuesve Normano -Sicilian, me qëllim pushtimin e bregdetit lindor të Adriatikut. Pas rënies së Normanëve, Shqiptarët mbetën në teritorin e e sotëm të Shqipërisë së Jugut. Dhe në kët mënyrë ata e vazhduan jetën në fqinjësi me Sllavët, duke e ruajtur identitetin e tyre. Së bashku me sllavët, ranë nën pushtimin turk, bile edhe luftërat kundër turqve i kanë bërë së bashku me serbët (Skënderbeu).
Me ndryshim nga sllavët, shqiptarët kryesisht janë islamizuar. Në kohën më të re duke përdorur teorina të ndryshme ; shqiptarët po dalin me tezën se janë pasardhësit direkt të Ilirëve. Përndryshe prejardhja e shqiptarëve mbetet e hapur” ( Branko Vukosiq, Mbi misterin Trojano-sllav, 2003, f.189). Para do kohe ne vet dualëm me teorinë që Albania jonë, qenka me prejardhje me Albaninë e Azerbajxhanit. Pak larg njëra me tjetrën (Dagestani dhe Azerbajxhani), por kryesisht nga Azia (?!?!)
Autori i lartpërmnedur e mbron qëndrimin se Troja dhe tokat e Trojës janë në Ballkan (qëndrimi i Jusuf Buxhovit, gjithashtu), por se Troja është në lidhje me civilizimin sllav, duke e potencuar mendimin e meksikanit Robert Salinas Prajs, i cili gjithashtu thotë se Troja është në Luginën e Neretvës, vendi i quajtur Gabela, por duke shkuar edhe më larg: Iliada dhe Odiseja u përkthyen nga sllavishtja në greqishten e vjetër(?). Lokaliteti i Trojës përmendet edhe në vitin 1872, kur historiani serb Milosh S.Milojeviq në faqen 173 të librit të tij “Fragmente nga jeta e serbeve”(1872) “thotë se trojanët ishin serbë”. E bukur kjo, apo jo?
A nuk është një guxim i madh i serbëve që vetën ta quajnë trojan; kurse ne, vetes ia mohojmë të kaluarën tonë? Novak Andesiliq në librin e tij: “Mali i Zi, djepi i Homerit, Gjuha trojane është sllave” shkruan: “Autori Straboni ne librin e tij “Gjeografia” shkruan se Ilirët, Epirotët dhe Maqedonasit e flasin të njëjtën gjuhë. Duke qenë se Frigasit jetonin në mes të këtij trekëndëshi, e logjikshme është se edhe gjuha e tyre ishte ilire, ne të të njejtën kohë maqedone dje epirote. Historiani i shek XIX-të, Xhon Kembel shkruan: “Në perëndim të Maqedonisë jetonin Dardanët dhe Ilirët, dy emra që e shënojnë të njëjtin popull- popullin serb” .
Duke parë që historia po flet ndryshe, dhe bota shkencore po flet ndryshe, serbet po mundohen që faktet për ilirët të cilat më nuk po mund t`i mëshefin, atëherë po kërkojnë lashtësi të stërlashtë për vete. Ky është me të vërtetë një qëndrim tejet arrogant ndaj historisë, me të vërtetë një vjedhje e pafytyrë në pikë të ditës. .. Kurse ne e humbim kohën duke u marr me vetveten dhe i tregojmë botë papjekurinë tonë kombëtare duke e mohuar çdo gjë shqiptare, dardane, ilire dhe pellazge. Profesori i Sorbonës në pension, linguisti i njohur Milan Ristanoviqi, e ka botuar një studim pas 40 vjet pune në te dhe me të cilën dokumenton që bredhja e Odiseut ka ndodhur në Adriatikun Jugor, prej Korfuzit e deri në Split, dhe që Poseidoni ishte Perëndi Ilire. Ai thirret në studimin e spikatur të historianit amerikan Mozes Finli, i cili në veprën e tij “Bota e Odisesë” vërteton që mënyra e jetës se Iliadës dhe Odisesë me të vërtetë ka qenë ashtu. Serbët gjithmonë të joshur dhe favorizuar nga bota, mendojnë qe ende u ecin “pallavrat” dhe, lexoni se çka shkruajnë: “Shkodra-Troja Serbe, dhe vazhdon autori Novak Andeseliqi, ilirët janë serbë, a serbët janë sllavë, kjo tregon se trojanët janë bartës të civilizimit serbo-sllav të antikës, sepse Troja-Shkodra është kryeqyteti antik sllav”. Bukur, hë! serbët në këto anë që 25 shekuj?
Gjuhëtari sllavo-maqedonas Odisej Belqevski, paska pas gjetur që në Iliadë dhe Odisenë e Homerit, fjalë të njëjta që po u përdorkan në gjuhen e sotme sllavo-maqedone dhe në atë të sotme serbe. Mrekulli që serbishtja i paska ruajtur ato fjalë. “Vepra më e vjetër helene-ilire Iliada dhe Odiseja, janë të shkruara me të ashtuquajturin heksametër, të cilat paskan shumë ngjashmëri me këngët epiko-lirike serbe. Meqenëse është përdorur gjuha jonike me ate eolike, e gjithë kjo trego se Homeri ishte Ilir, dhe këto gjuhë Ilire. Në shkrim është përdorur alfabeti iliro-helen”. “Fanula Papazoglu, mendon që Frigija ishte krahinë kufitare me Ilirinë, dhe ësht krejt e kuptueshme që ky ishte shteti i Trojës. ilirët e kanë marrë emrin nga kryeqyteti i tyre, që në at kohë ishte Sarda, sepse Ilirët ishin Sardë, gjegjësisht Sardanë (Dardanë), pra serb”.
Shikoni se sa të vjetër qenkan serbët: “Serbia antike, në brendinë tokësore të saj është quajtur Dardania, sipas Dardanit, gjegjësisht Sardanit, Sarbonit që nga shekulli i XV para Krishtit, dhe Serbia antike përgjatë bregdetit të Adriatikut është quajtur Iliria. Pra Serbia qenka para 34 shekujve ne këto anë. Zbulim epokal i serbëve?!! Autori serb vazhdon: “Profesori Radivoje Peshiqi, bindshëm flet për përkatësinë serbo-sllave të Trojës: Me analizën komparative linguiste të veprës së Homerit, me një saktësi të madhe e nxjerrë analogjinë (ngjashmërinë) e gjuhëve parahelene, latine dhe sllave, dhe me saktësi të drejton në komponenten e fuqishme sllave te Pellazgjishtja, dhe me këtë e lëviz rrethin pellazg në lindje, perëndim dhe veri ku ata (pellazgët, pra) do të na lënë një ndikim të madh edhe sot në gjuhën tonë (pra, serbe)”.
Fahri Xharra
