KOMUNIKATË – Atentat ndaj Presidentit të Republikës së Çamërisë në Holandë Në Holandë iu bë atentat presidentit të Republikës së Çamërisë z. Festim Lato. Për atentatin e Festim Latos, sot familjen Lato në Vlorë e njoftoi Policia Holandeze. Me këtë rast Qeveria e Republikës së Çamërisë, me në krye Kryeministri Ali Aliu, është shumë e […]
KOHA S’KA VARRE Ulqin e Tivar e Kotorr jemi tërësi e jona Ulqin e Tivar e Kotorr e kemi një emër Tallazet e detit tonë nuk i prishin brigjet Jemi gjaku e zemra dhe shpirti i arbërit Jemi deti dhe kujtesa e të gjithë lumnjve… Jemi të natyrshëm në qytete dhe fshatra Hijet e mollës […]
PËRMBLEDHJE INFORMUESE Është përfunduar dhe ka nisur procedura për botimin e librit të 12: “ENIGMA E ÇAMËRISË”, që sëbashku me librin: “Çamëri ne kurrë nuk do të harrojmë” dhe librat para tyre, jam përpjekur të bëj një sintezë të shkrimeve të bëra në të gjitha librat, artikujt, kumtesat dhe shkrimet e ndryshme, për gjenezën e shqiptarëve […]
FISI AGESTAEANS, FISI I PLAKONISË SË LASHTË RRON KRENAR TEK FISI I SOTËM I ÇAMËRISË(*) Pjesa I Nga viti 1830 deri sot, shteti Grek në zbatim të “Megalloidesë”, ka synuar dhe realizuar shtimin e territoreve nëpërmjet luftërave, mashtrimeve, shpifjeve, predikimeve kishtare me fetishizimin e besimit ortodoks; ndërsa me shekullin e XXI, krahas atyre metodave, kanë […]
MATERIALIZIMI HELENIZIMIT NË TERRITORET SHQIPTARE (GENOCIDI DHE SPASTRIMI ETNIK NË ÇAMËRI) Europa “Noterja” e dhënies së trojeve shqiptare Greqisë në shekujt e XIX dhe XX. Kush ishte Greqia në prag të fitimit të pavarësisë? Ose më saktë duhet shtruar pyetja: Kush ishin territoret e banuara nga grekët në Ballkan, të cilat duhet t’i kërkonte dhe duhet t’i […]
NE JEMI ATA, ATA JEMI NE! (Pjesa II) 4)- Përgjegjshmëri në trajtimet kombëtare Epoka e pranimit të “Lirisë së mendimit dhe shtypit”, krahas mundësive që përfitohen për të shprehur me vullnet të lirë e të plotë mendimet, në vetvete kushtëzohen me moralitetin dhe detyrimin për të shfaqur mendime të drejta, të sakta dhe të vërteta. Ndryshe kjo e “drejtë” mbetet pa vlerë dhe shuan të gjitha mundimet e shoqërisë njerëzore, e cila ka kaluar ndër faza kohore tepër të gjata dhe të vështira deri sa kemi arritur këtu. E fillova kështu këtë trajtesë për tu ndalur në disa qendrime me shprehje jo të goditura nga autorë të ndryshëm, shprehje që nuk ndajnë fazat kohore në kapërcimin e ndryshimeve të mëdha, sidomos lidhur me toponimet, besimet fetare, ideologjitë, territoret etj. Në respekt të qëllimit të idesë, ku synohet të sigurohet ndërgjegjësia dhe përgjegjshmëria ndaj pasqyrimit të të vërtetave qofshin historike, politike, ekonomike apo sociale, kam menduar për bashkëbisedim, jo duke u referuar individëve të caktuar, por debatim me mendimet e tyre që në rastin konkret janë të pasqyruara, në organet e shtypit. Sigurisht debati zhvillohet me disa prej të kundërtave, në pa mundësi për të debatuar me morinë e tyre, që për fat të keq janë jo vetëm numerikisht shumë, por dhe me ndikim në karakterin klasor e historik, në normat e sjelljes, si një nga format e ndërgjegjes shoqërore, në detyrat dhe të drejtat njerëzore kundrejt njëri-tjetrit, shoqërisë në tërësi, ndaj shtetit dhe atdheut. Do të debatohet me sjelljen e atyre shprehjeve të cilat, në konceptin tim, nuk kanë saktësi, përkundrazi, në raste të veçanta shtrëmbërohen të vërtetat, duke parësuar në qënësi manipulimet e krijuara në periudhat gjatë dhe mbas perandorisë romake e deri në ditët tona. ●- Ndalemi tek interpretimi i një prej shprehjeve të manipuluara, të pasqyruara në mediet tona. Lexojmë: “Shqiptarët paraqesin një unitet kulturor e etnik të iliro-arbërve. Në mesjetë arbërit shfaqen si një popullsi e vjetër e krishterë me një kulturë më tepër qytetare, e cila qëndronte më afër grekëve dhe romanëve se sa sllavëve të ardhur rishtas. Për vjetërsinë e krishterimit te iliro-arbërve dëshmojnë burimet historike dhe arkeologjike”. – Fjalia e mësipërme bie ndesh me disa toponime dhe mohon kulturën dhe civilizimin Ilir. Dihet se në periudhat e shkuara deri në fillim të shekullit XVIII-të (1703 pas Krishtit) nuk është shfaqur dhe as përmendur ndonjëherë toponimi “shqiptar”. Por janë të shumtë studiuesit, historianët, gjeografët etj, që gjatë shkrimeve të tyre nuk arrijnë të ndajnë ngjarjet historike me emërtimet e kohës për toponimet e vendeve, popujve apo dhe kulturave, gjë që lehtëson në manipulimet e qëllimshme, qofshin historike, gjeografike apo në identitetin e popujve. Me shprehjen e më sipërme krijohet një ide jo fort e qartë dhe me disa pasaktësi. Nisur nga shtrirja e fiseve ilire dhe vetë Iliria, nuk mund të pranohet shprehja: ”shqiptarët paraqesin një unitet kulturor e etnik të iliro-arbërve”. Kjo, sepse popullsia ilire, përbëhej nga disa fise, midis të cilëve më kryesorë ishin: dardanët, arbërit, dhe rreth shekullit IV-të në hapësirën Ilire u përfshinë edhe fiset epirote. Dimë që senati i perandorisë romake në vitin 167 p. K., mbas pushtimit të Shkodrës, vendosi ndarjen e Ilirisë në disa njësi administrative.Tokat ilire nga veriu i lumit Mat deri në Danub, u përfshinë në Provincën e Ilirikut, kurse tokat në jug të Matit u përfshinë deri në Provincën e Maqedonisë. Kurse në shek. IV-të e.s. Iliria e Jugut u nda në 4 provinca: Prevali (me qendër Shkodrën), Dardania (me qendër Shkupin), Epiri i Ri (me qendër Durrësin) dhe Epiri i Vjetër (me qendër Nikopojën). Në fillimet e shek.V-të pas krishtit, organizimi kishtar u vendos në bashkësi (lidhje shpirtërore) me Papën, sipas provincave të Dardanisë, Epirit të Vjetër dhe Prevalit, ndërsa provinca e Epirit të Ri qëndronte e pavendosur. Këtë ndarje e ndeshim edhe në kohën e sundimit bullgar (shek. IX-X). Ndërsa gjatë pushtimit nga perandoria osmane, deri para pavarësisë, trevat e ish ilirisë u ndanë në vilajete konkretisht: Vilajeti i Kosovës, vilajeti i Shkodrës, vilajeti i Janinës dhe vilajeti i Manastirit. Si rrjedhojë shqiptarët në tërësi janë pasardhës të ilirëve. Mbas periudhës së mos përmendjes së ilirëve, popullsia në Gadishullin Ilirik nuk njihej vetëm si arbëror, ajo identifikohej me fiset kryesore që cilësohen edhe sot: dardanë, arbërorë dhe epirotë. Nuk është për tu keqkuptuar kur arbëreshët dhe arvanitasit shprehen se janë arbërorë dhe jo shqiptarë. Ky dallim cilësimi vjen si rrjedhojë e ndërrimit të toponimeve nga Arbëri, në Shqipëri (viti 1703). Vendi i banorëve që emigruan gjatë mesjetës, siç dihet quhej Arbëri, më pas, mbas tre shekujsh ndërroi në Shqipëri. Lidhur me këtë rast, më kujtohet një bisedë e bërë para 65 vitesh. Isha rreth 10 vjeç, kur e pyeta tim atë se si duhet të sillemi me stërgjyshërit tanë që para vitit 1610 ishin të një besimi tjetër dhe ne e kemi ndërruar atë besim. “Je i vogël, nuk arrin ta kuptosh përgjigjen”, mu përgjigj im atë me një buzëqeshje të lehtë nën mustaqe. Vërtet. Babai kishte të drejtë. Sot arrij të kuptoj se emrat dhe besimet e njerëzve si dhe toponimet e vendeve janë të ndërrueshëm, ata rrëmbehen nga erërat e kohëve; ndërsa fara-fisi, territori, gjuha, zakonet janë të pa ndërrueshme dhe se ato, pavarësisht kohërave, mbeten të të njëjtit fis dhe farë, janë bazike. Si stërgjyshërit para 400 vjeçarë, arbëreshët, arvanitasit dhe shqiptarët, janë vijimësisht të së njëjtës farë e fis. Në formimin tim, të mbajturit e emrave “arbëreshë”, “arvanitas”, nga komunitetet e të mërguarve gjatë mesjetës, është një thesar historik, sepse mban të gjallë toponimet e asaj kohe. Këtë qendrim këshilloj ta mbajnë edhe “çamët”, banorët autoktonë të sotëm në rajonin e Çamërisë si dhe pasardhësit e “çamëve” që u larguan nga vendi i tyre dhe jetësojnë në Republikën e Shqipërisë. Të nderojmë dhe respektojmë të shkuarit; të kontribuojmë për vijimësinë etnike edhe tek të ardhëshmit. Ndodhemi përpara qendrimeve të ndryshme për të njëjtët fenomene. Nuk është i pa njohur qendrimi ndaj konvertimit të besimit fetar tek ne, ku pjesa më e madhe e popullsisë kaloi nga kristianizmi në islamizëm dhe për këtë shigjetat helmuese nuk kanë të rreshtur nga të gjitha krahët, deri me shtrirje të gjërë europiane. Për këtë kritikohemi pse nuk u mbajt besimi fetar i mesjetës së hershme; ndërsa ërpiqen tëna na veçojnë nga arbëreshët dhe arvanitasit, kur historikisht dhe gjenetikisht jemi të një farë e fisi, por që furtunat e kohëve kanë sjllë dhe sjellin ndrueshmëri, në përshtatje të ik e jakeve të perandorive me ndikime në besime fetare dhe toponimeve. Për konkretizim, dy-tre qendrime të tilla do shtjellohen në vijim. Megjithatë këto ndërrime, pavarësisht se duken “lojra fjalësh”, janë përdorur dhe përdoren me sukses në krijimin e ndasive si brenda farë e fiseve dhe jashtë tyre, me pasoja të rënda, me agresivitet armiqësor antagonist. Edhenë fjalinë: “Në mesjetë arbërit shfaqen si një popullsi e vjetër e krishterë me një kulturë më tepër qytetare, e cila qëndronte më afër grekëve dhe romanëve se sa sllavëve të ardhur rishtas. Për vjetërsinë e krishterimit te iliro-arbërve dëshmojnë burimet historike dhe arkeologjike”. Autori, mesa duket vazhdon të na bindë dhe të na tregojë se mesjeta në trojet Ilire, përfaqësohej vetëm nga fisi “arbëror”, kur dihet se Iliria, si toponim është përmendur deri në shek. e […]
NE JEMI ATA, ATA JEMI NE! (Pjesa I) 1)- Pellazgët Në mënyrë të përmbledhur nga ç’farë dihet për pellazgët, pa pretenduar për të shtjelluar, sjellim në kujtesë disa aspekte për ‘ta. Sipas Homerit dhe Hesiodit, dy poetë pellazgë, veprat e lavdishme të të cilëve në shekujt VIII-VII p.e.s. mendohen si veprat e para letrare në letërsi, pellazgët ishin populli i vetëm i identifikuar në Europën parahistorike (mijëvjeçari i VI-të p.e.s.). Për pellazgët ka shkruar në antikitet edhe Herodoti dhe shumë të tjerë. Homeri dhe Hesiodi asnjë herë në epikat e tyre nuk i përmendin grekët apo helenët, pasi ata janë shfaqur më vonë në ato territore nga koha e dy poetëve. Janë disa fenomene negative që shfaqen në histori dhe që shpesh kalojnë në heshtje, në vend që ato të analizohen dhe të gjykohen me ashpërsi. Një fenomen i tillë ka lindur gjatë shekullit të V-të para Krishtit, në periudhën që jetuan shkrimtarët Eskili, Sofokliu dhe Euripidi. Këta shkrimtarë sajuan fenomenin e fallsifikimit të historisë, duke tjetërsuar faktet, ngjarjet si dhe figurat e shquara të lashtësisë, fenomen i cili vepron me forcë edhe në ditët tona. Qytetërimi i lashtë Pellazg gjendej në Azinë e Vogël, në Lindjen e Afërt, në Ballkan, në Itali, në ishujt e Mesdheut dhe tek popujt e detit Jon. Nga pellazgët lindën Ilirët, epirotët, (dardanët, maqedonët, thrakët dhe paejonët)¹. Në drejtim të lindjes ata shtriheshin deri te lumi Struma (Bullgari) dhe pak më tej. Është dakortësuar nga studiuesit e shumtë se këta popuj ishin të një gjaku dhe gjuhe, e pranuar kjo sepse ishin të të njëjtit brumë. Më pas, në fillim të shek. XVIII-të pas krishtit, prej atyre popujve, të një trungu, lindi emërtimi i grupit etnik shqiptar, i cili është i vetmi trashëgimtar i kulturës pellazgjike. Lidhjen e ngushtë të pellazgëve me shqiptarët e Republikës së Shqipërisë, të Republikës së Kosovës, Malit të Zi, Maqedonisë së Veriut, arvanitasit dhe thesprotët (çamët) në Greqi, arbëreshët në Itali, arnautët në Turqi, me shqiptarët e diasporës, historianët dhe studiuesit e ndryshëm e argumentojnë me gjuhën, traditat, zakonet, veshjet dhe me emrat e Perëndive, të cilat sot marrin kuptim vetëm me të folurën e gjuhës shqipe. 2)- Trojet e shtrirjes së etnosit Ilir Sipas Herodotit, trojet e ilirëve, në shek V p.e.r. shtriheshin: në perëndim nga Deti Adriatik; në lindje me lumin Morava (lumë në Kosovë, buron në Malet e Karadakut (Malet e Zeza) në territorin e Maqedonisë; në jug të Vitisë dhe në veri të Shkupit.Trevat e shtrirjes së popullsisë ilire janë mjaft të gjëra; ato përfshinin të gjithë pjesën perëndimore të Gadishullit të Ballkanit, që nga degët e Danubit (lumenjtë Sava e Drava) në veri, e deri te Gjiri i Ambrakisë (Prevezë -Artë) në jug, kurse në lindje deri në Vardar. Emri etnik Ilir shfaqet në veprat antike që në shek. V para Krishtit, kurse emrat e disa fiseve ilire përmendën në fillimet e shek. XII nga Homeri. Ndërsa formimi i etnosit ilir është edhe më i lashtë. Fillimet e origjinës ilire përmenden që nga periudha e bronzit të mesëm (mesi i mijëvjeçarit të dytë para Krishtit). Në epokën e hekurit (mijëvjeçari i fundit p.e.r.) ilirët u formuan plotësisht. Ata trashëguan nga epokat e hershme eneolitike dhe të bronzit, tipare kulturore gjuhësore e antropologjike etnike. Topografia e fiseve më të rëndësishme ilire. Bashkësitë fisnore ilire në përgjithësi kishin zënë vend në trojet e tyre historike. Ndër fiset më të hershme ilire që luajtën dhe një rol ku më shumë e ku më pak të rëndësishëm në ngjarjet historike të mëvonshme, për t’u përmendur janë: thesprotët, të cilët zinin ultësirën bregdetare që nga gjiri i Ambrakisë e deri tek lumi i Thiamit (Kalama); në veri të tyre vinin kaonët, vendbanimet e të cilëve arrinin deri tek malet e Llogarasë dhe gryka e lumit Drinos; ndërsa mollosët banonin në pllajën pjellore të Janinës. Manipulimi historik i lashtësisë nga Grekët dhe Greqia dhe identiteti Ilirik i Maqedonisë me banorët e hershëm të sajë, janë të kuptueshme me identifikimin e tyre nga vetë Aleksandri i madh, i cili në betejat e zhvilluara prej tij, njihet si folës i gjuhës Pellazgo-Ilire të asaj kohe. Përvetësimi i helenizmit nga Greqia e sotme është një tjetër mashtrim historik, mbasi nuk ka lidhje me shtetin dhe kishën greke, këto të fundit janë krijuar me sforco nga egoja perëndimore. Ptolemeo, gjograf i antikitetit (gjeografi i shekullit dytë mbas Krishtit), ka shkruar: “Maqedonia ishte truall historik i shtetit Ilir”. […]
PAIONIA E RE Paionët, Ilirët dhe Maqedonët Këtu, në lidhje me origjinën e shqiptarëve, dua të theksoj se fisi i madh i PAIONËVE, pasardhës të të cilëve janë shqiptarët që banojnë SOT në minishtetin sllavo-shqiptar, FYROM; janë edhe ata në origjinë të shqiptarëve të sotëm. Por, meqënëse historia, këtë fis të madh shqipfolës, e ka vendosur, herë nën emrin e Maqedonasve, herë të Dardanëve, dhe më të shumtën e herëve në emrin e Ilirëve; ata sot nuk përmenden si pararardhës të drejtpërsëdrejtë të shqiptarëve që banojnë nën të ashtuquajturën Maqedoni te Veriut. Për mendimin tim, Paionët, janë një popull i madh pellazg, të cilët të lashtëtit e kanë përmendur, para se të përmendin maqedonasit. Madje kanë thënë se shtriheshin gjatë gjithë pellgut dhe derdhjes të lumit Aks deri në detin Egje, ku nga Trakët i ndante lumi Strimon. Duhet thënë se Paionët janë përmendur në histori, jo vetëm para maqedonasve të lashtë, por edhe para ilirëve, epirotëve dhe helenëve. Nëqoftëse këta të fundit janë përmendur në periudhën e vonë të hekurit, madje janë njohur sit ë tillë aty nga shekulli i VI dhe i V p.e.s; Paionët njihen sitë tillë qysh ne periudhën e bronzit, në shekullin e XIII p.e.s, madje edhe më herët. Shqiptarët e Maqedonisë janë pasardhës të Paionëve të lashtë, që helenët i quajnë edhe Peonë. Paionët heshtëgjatë ose shtizorë me nam, siç i quan Homeri, morën pjesë në Luftën e Trojës si besëtarë të trojanëve dardanë. Ja si e përshkruan Homeri tek Iliada pjesëmarrjen e tyre: “…peonëve harkëtarë që kishin ardhur që nga larg prej Amidonit dhe lumi i Aksit (Vardari i sotëm) me rrjedhë të gjërë që vadit fushat rotull, u printe Piraku…Patrokli i pari heshtën flakvetuese e vërviti në kiҫ të galesë s’Protesila shpirtmadhit dhe vrau Piraknin që nga Amidoni dhe lumi i Aksit rrjedhagjërë kalorësve me famë Peonas u printe…Likomedi vërviti patërshanën vezulluese dhe vrau Apisonin, birin e Hipasit. Ardhur kishte Hipasidi prej Peonie, visit pjellor e mbas Asteropit ndër gjithë peonët bënte shënjë në luftëra…”.1 Paionët i ka përmendur edhe Eskili tek “Lutëset”: “Përpara teje ndodhet Pelazgu, i bir’ i Palektonit, i lindur nga dheu…fisi i pelazgëve, që rron në këtë truall. E tërë kjo krahinë, ku rrjedh Strimon i shenjtë gjer tej ku perëndon, veç mua më përket. Pushteti im arrin tek trojet e perrebve, tej viseve të Pindit gjer pranë Peonisë; Mbi malet e Dodonës; këtu dhe cak i fundit tallazet shkulm të detit. Ja vendi ku unë sundoj…”.2 Por Paionët janë njohur si të tillë deri në shekullin e V p.e.s. Në këtë periudhë ata i përmend Herodoti tek “Historitë”, kur flet për Paionët që i dolën para ushtrisë persiane të Megabazit në bregdetin Egje pranë lumit Strimon: “Perinthi ishte vendi i parë në Helespont i pushtuar prej trupave persiane që Dari kishte lënë në Europë nën komandën e Megabazit…Dikur në të shkuarën, perintianët ishin sulmuar […]
DARDANIA PELLAZGE Dardanët, Ilirët dhe epirotët Nga të gjitha ato që kemi thënë, nuk diskutohet, që Epirotët, Ilirët, Maqedonasit dhe Dardanët, janë të një race, të prejardhur nga pellazgët; si dhe kanë folur një gjuhë, fillimisht gjuhën Trako-Iliro-Epirote, si trashëgimtare e pellazgjishtes, dhe me emërtimin e ri të përbashkët si popull […]
LASHTËSIA E RRËNJËVE TË FISIT ÇAM TË ÇAMËRISË I.- Tetë njësitë administrative të Thesprotisë. Është një e drejtë dhe e arësyeshme përgënjeshtrimi i mashtrimeve, kamuflimeve dhe shpifjeve të kahershme dhe në vazhdimsi të atyre që sot çirren duke deklaruar se: “Çështja çame nuk ekziston”. Mbështetur në burime të ndryshme, në këtë trajtesë po […]
PRUSHËZA TË JETËS Gjarpër i zi i mbështjellet Kosovës Ai po i fal tokë armikut të shtrihet Ai është pajtuar të bëjë marrëveshje Kosova s´është tokë e gjarpërit; jo! Kosova është tokë buke e Atdheut!… 2 Shqipëri, kam një fjalë të dardanëve për ty, vetëm të bashkuar jemi një!… 3 Nënë, ti më bëre të […]
Opinion Analiz,- Ku konkretisht duhet ti orjentojn përkushtimin impejimin e tyre komuniteti Cam, dhe liderit përfaqsusit e tyre të vendosur në Shqiperin londineze” pasë përfundimit të luftës së dytë Botrore” pasë Genocidit nga shteti Grekoshovinist-Zervist. Konkretisht ku duhet t’i orientojnë përkufizojn përkushtimin-energjitë komuniteti Çam (i shpërngulur vendosur në Shqipërinë tonë londineze pas vrasjeve shpërnguljes gjenocidit […]
Çamëria s´është e vdekur,jo, ajo po rilindet! Rrënjët e gjakut të lashtë pellazg në Epir s´shuhen Kështu u thoshte Aristidh Kolia Kryepersonazheve në librat e tij!… Atdhe Geci
HOMOGJENËT (¹) PËR HOMOGJENIZIM (²) [³] Të gjithë popujt, kombet, rracat, etnitë fetare në çdo brezni me sa vëmë re, kanë një të përbashkët, atë të konfliktit midis brezave bashkëkohorë, me kahje: Brezi i ri me agresivitetin ndaj brezit të vjetër, ose e thënë më ndryshe, të rriturit ndaj prindërve i mëshojnë prirjes së kundërshtisë, […]
Fjala e Atdhe Gecit me rastin e promovimit të librit dokumentar, “Rilindja e Shtetit të Çamërisë” në Vlorë. Të nderuar shkrimtarë dhe bashkëveprimtarëtë të çështjes kombëtare çame. I nderuar president i Republikës së Çamërisë z. Festim Lato!I nderuar kryeministër i Republikës së Çamërisë z. Ali Aliu! Të nderuara media! Libri dygjuhësh, shqip-anglisht, “Rilindja e Shtetit […]
Përkthimi i mëposhtëm është i shkrimit “Elgin Marble Argument in a New Light (Grindja për Mermerët e Elginit e ndriçuar përsëri)” me autor Michael Kimmelman botuar në gazetën New York Times më 23 Qershor 2009. Jo shumë kohë më parë se Muzeumi i ri Akropolit (Qytezës mbi Majë) të hapej fundjavën e shkuar, shkrimtari […]
RILINDJA E SHTETIT TË ÇAMËRISË – Atdhe GECI VËSHTRIM Shkrimtari, publicisti e poeti ynë Atdhe Geci, i përket familjes së arsimuar atdhetare, Geci, nga Rogana e Dardanisë (Kosovës). Atdhe Geci (ish gazetar) i RTP-së, aktualisht jeton e krijon në Dortmund të Gjermanisë. Atdhe Geci, bir i Roganës Dardane, është Shpallësi i Republikës së Çamërisë, në […]
4.- FETISIZIMI I FESË ORTODOKSE, QËLLIM FONDAMENTAL PËR SHFAROSJEN E ETNISË SHQIPTARE Kuptohet çdo kohë krijon probleme në përshtatjen e saj. Në këtë drejtim u krijua domosdoshmëria e interpretimit dhe dallimit midis myslimanëve me origjinë turke dhe myslimanëve me origjinë shqiptare. Kontribut të vlefshëm hisorik dhe kombëtar kanë dhënë Mehdi Frashëri dhe Mithat Frashëri. Duke […]
FISI PELLAZG – ÇAM I ÇAMËRISË ETNI SHQIPTARE ME MBROJTJE KUSHTETUESE NGA SHTETI SHQIPTAR Shtjellimi i kësaj teme, merr shkas nga dy pyetje të lindura me rastin e negociatave qeveritare mes shtetit Shqiptar dhe atij Grek. Edhe për intelektualët seriozë, të pavarur dhe objektivë nuk është e thënë të kenë informim të plotë dhe të […]
Republika e Çamërisë, e shpallur më 30 tetor, 2016, në Hagë të Hollandës, u lind 13 mijë vjet pas qytetërimit pellazg, 5 mijë vjet pas Diskut të Festos, dhe Gurit të Lemnit, 2 mijë e 500 vjet pas Mbretërisë së Pirros, dhe rreth 600 vjet pas Princit të Arbrit dhe Mbretit të Epirit, të hyjshmit, […]