Shkruan: Avdi Ibrahimi
Tregim që nuk e di se nga kush e kam dëgjuar, por, për diçka jam shum i sigurtë se e kam dëgjuar nga goja e popullit, apo ndoshta e kam lexuar diku në tregime popullore?!
-Një, Gjahtar, solli në mendje ujkun e egër në qen te zbutur, edhe pse është kaq afër nesh – e ndan hapsiren me njeriun, për këtë aq shumë kishte besim në qenin e tij, sa e la në shtëpi që t’ja ruante fëmijën e vogël, përderisa ai vetë shkoi në pyell për gjueti.
Më t’u kthyer nga gjuetia, gjeti qenin para shtëpisë duke lehur përvajshëm, ndërsa Gjahtari i pa goja e dhëmbët e tij ishin të gjakosur. Në çast mendja i shkoi për të keq, mbase diqka të tillë çdo njeri do mendonte, që qeni ka ngrënë foshnjën!
Pa menduar gjatë, ashtu i mllefosur, i përhumbur në mendime, ngrehë këmbëzën pushkës dhe vret qenin, hyri me vrapë brendanë shtëpi të shikoj se në ç’gjendje ndodhej foshnja, duke i vajtur mendja te qeni i tij i pabesë që mëshiron të dy anët e ekperiencës njerëzore, atë dhimbjen shpirtërore dhe atë egërsin shtazarake, sikur mishëron jetën dhe vdekjen njëkohësisht, nëpërmjet gjuhës e gojës së qenit që lëpin e kafshon njëkohësisht, shpesh të njejtën dorë të zotërisë së tij.
Kështu me të hyrë Brenda ambientit shtëpiak papritmas ai gjeti një ujkë të përgjakur e të ngordhur, ndërsa foshnjën e tij të dashur nuk i kishte ndodhur asfarë e keqe. Kështu nga kjo pakujdesie pafalshme e kaploi në ato çaste një ndjenjë e dhimbjeeve të pakufishme që atë do ta shoqëronte dëshpërimi gjatë gjithë jetës për fajin e bërë.
Ashtu më vete trishtueshëm kishte menduar sa njerëz, kafshë, shpezë e gjallesa tjera janë vrarë padrejtësisht, sa njerëz janë ndarë nga keqkuptimi apo të një gabimi me apo pa dashje me njeri tjetrin njëkohësisht.
