PËR DËSHMOREN ANTIGONË
(Antigonë Fazliut)
Flokët ia ledhatonte e freskët një erë
Kur plagët e kombit lëngonin pa ndërprerë
Përherë gati ishte kushtrimi kur jepej
Ngrihej për Kosovën asnjëherë nuk stepej
Seç e ngriti zërin për t’lirin ATDHE
Kërkonte LIRI dhe një jetë të re
Porse gjakatarët me t’bishës tërbim
E këputën LULEN hiq pa hezitim
Ia prenë ëndërrimet shpresat ia këputën
Por, jo, jo barbarët SHQIPEN dot s’e mundën
Gjer në përjetësi trimëresha u ngrit
Për Kosovën nënë kurrë s’lu’jti qerpik
Sot te lapidari- plot lule dhe kurorë
Lavdi ANTIGONË, bijë e DHEUT ARBËROR!
