KURRË MOS PIKT GJAKU AS LOTI
Morra laps e morra letër
për m’e shkru një këngë të vjetër,
i kujtoj fjalët e babës plak
lotët m’rrjedhin sikur gjak.
Sa herë vjen dimri me acarë
sa herë bora tokën e zbardhë,
me kujtohen fjalët e tij
kur më fliste me dhembshuri.
Ah moj bijë moj bija ime
sa kam plagë në zemrën time,
sa herë vjen kjo stinë dimrore
më kujtohen ato troje.
Me dhunë e forcë k’ta serbianë
i dëbuan t’parët tanë,
ishte borë me acarë
i dogjën shpijat me njerëz të gjallë.
Dogjën shpija e katandi
na i vranë pleq e fëmi,
gjithandej çdo gjë shkatrruan
burra e gra i masakruan.
Sa e gjatë ishte kolona
sikur treni me vagona,
dikush deshë e dikush zbathë
dikush mbeti në shpirt i vrarë.
Bashkë u bën vuatja dhe tmerri
n’pikë të ditës dukej terri,
nga trishtimi dhe uria
rrugës vdisnin pleqt e fëmija!
Kan kaluar shumë dekada
por s’harrohen vuajtjet e gjata,
sa herë toka mbulohet me borë
na kujtohet ai horror.
Nuk mjafton një laps e letër
për me i shkrue plagës së vjetër,
letra e libra s’kan me mjaftu
ato vuajtje me i përshkru.
Veq një lutje e kamë n’këtë jetë
shqiptaria vuajtje mos t’ketë,
Shqipëri ku i thotë vetë Zoti
kurrë mos pikt gjaku as loti!
©Maki M Canolli