Vlera dhe shpirtbardhësia asnjë herë nuk kanë pasur shkëlqim më të madh se sa në personalitetin e të pamundshmit Skënderbe . Ky princ i rritur në Sarajet e Muratëve ku edhe e ruajti zakonet e tija nga vendlindja duhet të shërbejë si shembull për të gjithë Suverenët e botës- kështu fillon përshkrimi i heroit tonë në librin “ Le grande Skanderbeg “. Të mendoni , jemi në viti 1692 ose rrumbullak 224 vjet pas vdekjes së tij dhe ai kërkohet në qendrat e Europës si shembull i përjetësisë dhe frymës së tij shembullore.
Pas marrjes së shtetit të babait të tij nga turqit , i ardhur pas shumë betejave të pavdekshme me tërbimin e tij në shpirt nga prangosja e tij si fëmijë , ai jetonte për të shkrirë të gjitha forcat turke dhe arritur në Krujën e të parëve të tij, ëndrrën e fëmijërisë së tij.
Pas ardhjes në Krujën mitike ai ndihej i lumtur . Aty e shohim të gëzuar duke i fituar betejat e një pas njëshme dhe duke i dhënë vendit të tij shijen e pavdekësisë. Interesat e butë atij do i jepnin dhembje vdekjeje sikur mos të arrinte tek populli dhe Kruja e tij ;ai do ta kërkonte Arianisen e tij fatkeqe që nuk ishte më edhe në turmat më të mëdha të kampeve turke.
Turqit i kishin bërë disa sulme dhe krijuar disa përparësi ushtarake , por atu nuk ia kishin vrarë veshin trimit të Krujës Në gjendjen që jemi ti mendon që Sulltani do të më bënte të dridhem nga frika ? Jo kurrë.
Skënderbeu e tregon (në veten e parë ) që ishte i biri i një princeshe Tribale dhe i Gjon Kastriotit , mbretit të Shqipërisë – kështu e shkruan Amsterdami i vitit1992 , fillimin e jetës së Skendebegut.
Dhe kështu me radhë , ky libër me plotë dashuri perëndimore për Skënderbeun e përshkruan atë duke ia bërë të ditur Europës se në Jugun e saj ishte dikur trimëria dhe dashuria e madhe për kombin dhe atdheun.