Shqiptarët , populli më i prapambetur gjatë sundimit otoman !
Shkruan : Brilant Gashi
Jo të gjithë mund të bëjnë gjëra të mëdha , por me pjesë të vogla , mund të krijojmë gjëra me kuptim të madh . Po t’i mbledhim copëzat e historisë së bashku , do të formohet një tregim i madh për një popull të lashtë .
Shpresa e atdhetarit për të parë Shqipërinë etnike ishte shuar e gjitha dhe tek ne nuk egzistonte asnjë ndjenjë e madhe kombëtare . Vetëm të moshuarit kishin dashuri për atdheun , por të rinjët , dukej shumë qartë se nuk kishin atdhe dhe ata i kanë harruar traditat tona dhe e kanë përqafuar traditën e pisët të pushtuesve .
Drita jonë për të parë bashkimin kombëtar , u shua e gjitha . Luftëtarët shqiptar luftuan me mund , vetëm t’i bashkojnë tokat tona edhe pse e dinin se nuk mund të bashkoheshin më kurrë . Arma më e fortë për këta luftëtar ishte besimi i madh i tyre në vetvete dhe në bashkimin tonë kombëtar .
Të shkretët shqiptar ! Vetëm ky popull ka vuajtur më së shumti në botë , por nga vuajtja jonë e madhe nuk kishte asgjë të mirë . Ne kemi qëllimin e njëjtë . Ne dëshirojmë që të sjellim paqen në trojet tona , gjë që të parët tanë , nuk kanë mundur që t’a bëjnë . Por mesa-duket edhe ne po përpiqemi kot .
Adem Jashari ishte shembulli kryesor i atdhetarisë së fund-shekullit XX . Shpresa e tij ishte atdhetare dhe kjo shpresë ishte për t’a parë Kosovën të lirë , të pavarësuar nga zgjedha sllave . Në fund ai vdiq , për të mos e parë lirinë , të cilën e kemi tani . Nëse do të ishte gjallë , ai ndoshta do të jetonte në burg , siç po dergjen edhe shumë luftëtar të tjerë të UCK-së .
Edhe profeti i shqiptarëve Gjergj Kastrioti ishte një shembull tjetër i kombit shqiptar . Dashuria e tij për atdheun , e shtyu atë që të kthehej në tokën ku kishte lindur dhe ishte rritur për 5 vjet , e më pas për të qenë kukull e turqëve tinzarë . Ishte kjo dashuri e madhe , që e shtyu Gjergjin t’a braktiste Turqinë dhe të kthehej në tokën e nënës Shqipëri .
Në këtë tokë të shenjtë dhe të ndaluar për të gjithë pushtuesit , Gjergji ynë zhvilloi beteja të fuqishme kundër turqëve me vullnetin e tij të madh : Që t’i bashkonte trojet shqiptare . Por pas vdekjes së tij , Shqipëria dhe trojet shqiptare , u kthyen në një vatër turke .
Duhet t’i përmendim edhe heronjët e këtij shekulli , që ranë heroikisht për të mbrojtur tokat shqiptare në Maqedoni : Mirsad Ndrecaj dhe Beg Rizaj . I lumtë pushka këtyre dy trimave , të cilët i’i përulën atdheut dhe flamurit kombëtar me nderimet më të larta .
Dhimbja e madhe është ajo që të bën , t’a urresh pushtuesin dhe kjo urrejtje nuk do të mund të hiqet kurrë për sa kohë që në tokat tona nuk mbizotëron paqja e vërtet .
Ato plagë , të cilat i kemi për shekuj të tërë akoma nuk janë shëruar sepse e ndjej shpirtin e dëshmorëve të kombit dhe e shoh se këto plagë nuk janë shëruar ende .
Nëse dëshiron që të dish dhimbjen e vërtet të dëshmorëve , atëherë duhet të ecësh në rrugën e tyre . Kjo është e vetmja mënyrë !
Atdheu i do fëmijët , të cilët i ka rritur me shumë mundime dhe sakrifica , por edhe ne nuk duhet që t’a braktisim atë në kohërat më të vështira . Ajo i ka të gjitha shpresat tek ne dhe na e ka besuar ne shqiptarëve , që t’a bashkojmë siç ka qenë .
Dashuria për këtë tokë është shumë e madhe dhe nuk do të humbas kurrë ! Pas nesh , do të ketë edhe të tjerë . Do të jenë fëmijët tanë , që do t’a përcjellin dashurinë për atdheun tek të tjerët dhe anasjelltas .
