AROMA QË ZGjON
(lulja e pranverës sime)
Shikimi yt,
me thellësinë e detit
dhe kthjelltësinë
qiellore
më ngroh
për çdo mëngjes
edhe palcën time
të ngrirë,
trupin t’ngarkuar
nga stresi
e ndjenjat e mia
t’acaruara
i zbut ndjeshëm!
vetëm ajo
buzëqeshja jote
e ëmbël
butësisht më zgjon
herët në të gdhirë
sepse, bukuria e cila
rrezaton thellë
ngrohtësia e saj,
kurrë, s’të pengon
edhe pse zemrën,
aty, brenda
t’kallur,a t’fikur!?
e bën thelë thelë!
por shpirtin e lënduar
e t’strukur n’zgafellë
prej vuajtjesh,
që të sfilitin
maramendthi,
ajo ndjeshëm
bile etshëm
e shëron!
aromë atdheu
ka veç n’atdhe,
s’ka peshore
që e peshon!
MALLI PER ATDHEUN
Më ka marrë malli për Kosovën
Martire të ndezur në flakë
Për tokën time të dashurin Atdhe
Trupin larg mendjën gjithmonë atje
Unë mërgimtari larg nga ti
E vetëm rritët dashuria për ty
Unë vuaj për ty o i dashuri Atdhe
S’shpejt do të vi prap atje
Ika në dhe të huaj nga vuajtjet
Mërgimi ah mërgimi s’mëpëlqeu aspak
Mjerimi më solli kaq larg
Në Gjermanin e bukur për mua aspak
Për mua e bukur është Kosova
Atdheu i dashur i Arbrisë
Ku nënat lindin Shqiponja
Kosova e kuqe zemra e Dardanisë
Malli për ty e dashur
Shpirtin ma ka ligësuar
Endrra e shqetësime
Më bëjnë më të mallëngjyer
Mendoj si e kam lënë Atdheun
Në kushte lufte e të robëruar
E ne e braktisim atë në pa mbarim
Historia do të na dënojë sa trishtim
Rrugën e lirisë e kemi nisur
Por jo ende s’e kemi mbaruar
Në ditët që do të vinë
Përpara përpara duhët marshuar
Ju lutëm o njerzit e mi
Ruane gjakun mos e prishni
Kujtoni dëshmorët që ranë
Se gjaku i tyre kot nuk shkon .
Gjermani
Guxhagen 29 .05 .1993
Nga Halil Preniqi