EDhE NË VDEKShA POR DUKE KËNDUAR
Koha më rëndon mbi supe
A malin me borë
Mbi kokë e mbaj
Thasët me gurë në shpinë
Me shkaktojnë plagë..!
A kështu unë borxhin ta laj?
Busulla më është prishur
Vuajtjet po ma ndryjnë
S’më lënë të kthehem n’Itakë!
Edhe pengoret udhës
Kudo po më mbijnë?!
Ndërkëmbëzat hileqarçe
Nga rruga ime e drejt
Dhunshem më shtyjnë
Dhe, përplasem megjes
Në ferra
Epo s’mund t’i ikë vetë
Të keqes?!
Qe m’bën roje te dera
Edhe kur trokas
S’më hapet dera!
Po edhe në ma çel
Ndokush si rrallëherë
Unë mbetem aty në prag
Se më jam veç një plak
Që nata i shkon në gjunjë
A gjumi i ka bërë divorc
Nuk i duhem askujt me stres?!
Por ama, një, nuk më lë vetëm!
Ai e di se e pres
Më perqafon gjithnjë ngrohtë
Bile hiç pa interes
Bash kur ndalem ne prag!
Po, i imi, i Bardhi Ag!
Eh, unë prapë nuk epem!
Ndonse shpeshherë
Edhe stepem!
A shpresen?
Ia kam lënë peng
Ardhmërisë sime, atje
Tek nipi dhe mbesa
Druaj pa u them:
Keni kujdes në kthesa!
Dhe n’të zezat shkresa!
Ju, fortesat e mia,
Ma mbani fort fenerin!
Veç sa ta zboj
Këtë terr-ferrin
Që si perçe na ka mbuluar
E ne hiç pa e diktuar
Flemë gjumin e v…!
Rehat bile hequr mendjes!?
© Kasam ShAQIRVELA
