Zëri i misterit të vërtetësisë
Në rrethin e kohës, guri i Xhuxhës
Në heshtjen e vërtetësisë, ai qëndron i fortë,
Për 50 mijë vjet, krenaria jonë e lashtë,
Gjurmet e gurit, historinë na tregojnë.
Ai gur që sheh me sy të lashtë,
Shkëputur nga gërmadhat e kohës së vjetër,
Flet me zërin e misterit dhe të vërtetësisë,
Tregon historinë, rrëfen shpirtin e gjallë.
Në gjuhën e tij të heshtur, mrekullohet,
Kujton heronjtë, trima e njerëz të urtë,
Dhe nëpër shekuj, ai mbetet dëshmitar,
I pamposhtur, guri i Xhuxhës, i pathyeshëm.
Në shqiponjën e gurit, e dallon historinë,
Në vargje të harruara, aty fshihet drita,
Guri i lashtë, shok dhe këshilltar i popullit,
Të gjithë e njohin, Gurin e Xhuxhës, nderin e shqiptarit.
Kështu, për 50 mijë vjet, ai ka mbetur,
Simbol i fuqisë së përjetshme, trashëgimtar i lashtërisë,
Guri i Xhuxhës, gur i vjetër, poezia jonë e përjetshme,
Në gjuhën e tij të heshtur, rrëfen historinë tonë, me dinjitetin e vërtetë.
Florim Kuçi, Linz, 28.04.2024
